De avond begint met een kleine valse start. De deuren van Simplon blijven wat langer dicht dan de bedoeling was en uiteindelijk vlak voor de aanvang van 21 uur mag het publiek naar binnen. Wanneer de laatste paar bezoekers nog binnen aan het druppelen zijn begint Seb Zukini al te spelen. Achteraf werd duidelijk dat door de nodige vertraging eerder op de avond de band pas laat aan de eigen soundcheck had kunnen beginnen. Naar verluid had het geluid nog een stuk beter kunnen zijn geweest als het aan de band had gelegen. Het publiek verneemt dat minder. Het eerste nummer van de avond - Socialist - knalt er hard in en blaast iedereen even lekker wakker. Het is een vlotte rocker en een ideale set opener. Zijn we bij de les, ja? Seb Zukini is in het huis.
De tweede Simplon Up avond van dit seizoen op donderdag 9 september is uitverkocht. Het publiek zit wederom op stoeltjes en op sofa’s in de grote zaal van Simplon. De setting is erg knus en iedereen heeft goed zicht op de bands die komen spelen vanavond. Iedereen zit klaar voor een fijne muziekavond. En waarom ook niet? Seb Zukini en DINO KIDS lijken op papier twee mooie, doch wat verschillende, bands. Welke band gaat uiteindelijk de meeste indruk maken? De rockband met invloeden uit de jaren negentig? Of de instrumentale surf-soundtrack band uit Arnhem?
Vertraging
Groen met clichés?
We stappen de tijdmachine in, terug in de tijd. De band biedt een nostalgisch jaren negentig geluid en speelt de thuiswedstrijd hier in Simplon. De namen en rugnummers? Sebastiaan Kusters (zang), Ruben Lennaerts (bas), Robert-Jan Zigterman (drums), Herman Klompmakers (gitaar/keys) en Martin van Loon (gitaar). De invloeden zijn gevarieerd, soms hoor je een wat bluesrock sound, maar de progressieve rock uit die tijd hoor je ook duidelijk terug. Zanger Sebastiaan Kusters heeft een relatief passieve houding. Het is net niet dat hij als een Liam Gallagher met zijn handen op zijn rug met het hoofd omhoog de microfoon met zijn stem aanvalt. Zo cool is hij niet. Maar er is duidelijk sprake van een no-nonsense houding. Er is verder weinig interactie met het publiek, de muziek lijkt centraal te staan. En daar is juist niks mis mee. De band bestaat nog niet eens zo lang, maar je hebt niet het gevoel naar een heel groene Seb Zukini te kijken.
Na de harde openingstrack volgen nog zes andere nummers, De set vliegt echt voorbij. Niet alle nummers spreken meteen even veel aan, maar ze hebben allemaal sterke momenten. Tweede nummer - Lord Lord - is minder uptempo maar heeft een lekker groove. Je herkent wel de nodige rock clichés, maar dat is niet erg. Het wordt goed gedaan.
Krachtig materiaal, keurig optreden
Het nummer Reap What You Sow is een mooi hoogtepunt van de set. Dit melodieuze nummer komt volgende maand uit. We horen een sterk refrein, en we zien en horen de meerstemmige zang. We zetten hier even een uitroepteken bij. Ook Treason is een sterk nummer zo op het eerste gehoor. Wat opvalt is dat het materiaal al het nodige zelfvertrouwen heeft. Het is geen smerige rock wat geboden wordt. De band staat - wellicht jammer genoeg - ook niet echt vuig te spelen; deze rauwe poprock band is zelfs wat braaf te noemen. Sterk punt is echter het materiaal en de variatie daarin. Het nummer Mirror bijvoorbeeld biedt ruimte aan speelse riffjes en een lekker keyboard geluid. Het Simplon publiek reageert enthousiast.
Ook de laatste twee nummers van het optreden maken een goede indruk. Circles doet je verlangen naar de festivalweide. Lekker met elkaar de haren los, met de vuisten in de lucht. Het wederom sterke refrein zorgt voor instant herkenbaarheid. Je zit er meteen in, je wil bier drinken, je maten omhelzen, struikelen, lachen, en vooral weer doorgaan. Afluister Slow Seb kent die mooie van-rustig-naar-stevig opbouw. Dit zou dan mooi kunnen werken op die weide, om als publiek uiteindelijk zwetend en gelukzalig in elkaars armen te eindigen.
Verwachte verschillen
Op papier is al duidelijk dat de tweede act anders zal zijn dan de eerste. Bij DINO KIDS, uit Arnhem, ontbreekt een zanger, en de band heeft een geheel ander geluid. DINO KIDS omschrijft zichzelf als een ‘experimentele surf-film on stage’. Je weet dus eigenlijk al van tevoren dat deel twee van avond een heel andere sfeer zal gaan hebben. Maar of dat erg is?
Het leukste publiek
De bassist van de band, bestaande uit Pim Walter, Mischa Hager, Tim Coehoorn, Fabian Kraal, en Erik Oexman, opent het bal met de woorden dat het Simplon publiek nu al het leukste publiek is van 2021. De band heeft het spelen overduidelijk gemist dit jaar. Gedurende het optreden zie je duidelijk dat ze genieten van het spelen. Echter tijdens het volledige optreden wordt er in het publiek redelijk veel gekletst onderling. Gezellig is het, dat is mooi, maar eigenlijk ook erg jammer dat niet iedereen volledig de aandacht bij de band heeft. Tegelijkertijd is het ook duidelijk dat het geluid van de band genoeg waardering kan krijgen, ook bij degenen die aan het babbelen zijn: voeten bewegen, hoofden gaan op en neer.
DINO KIDS kiest duidelijk voor een eigen weg. Het begin is gedurft rustig, vooral na het rock geweld van de band hiervoor. Het surf-gitaarwerk rolt lekker door, en het eerste nummer kent genoeg variatie om de liefhebber van de instrumentale surfmuziek aan te spreken. Over het algemeen echter moet het publiek er op dit moment duidelijk nog warm voor draaien.
Net als in de film
Het tweede nummer - Money For Sale - is meer uptempo en funky. Het geluid is heerlijk helder. De drummer speelt speels en geraffineerd tegelijk. En de voltallige band staat hier gewoon ook erg lekker te spelen. Het nummer daarna - G-minor Swamp - is zoals ze het zelf omschrijven hun ‘achtervolgings-liedje’. Het publiek reageert positief op deze uptempo, ietwat gejaagde, vintage track.
Het is op dit moment in het optreden duidelijk dat de band heel goed is om een sfeer neer te zetten. In je hoofd zou je een coole cultfilm uit de jaren zeventig af kunnen spelen waar deze muziek heel goed bij zou kunnen passen.
De mooie sfeernummers van de set zijn wellicht voor de setting soms wat te subtiel. Je zou graag nu ook visueel nog wat geprikkeld willen worden. Omdat het publiek dus moet blijven zitten wordt nu juist een spannende dynamiek gemist. Het vakmanschap wekt bewondering op, maar intrinsiek opwindend wordt het niet. Er zijn wel wat intensere momenten, dat ook de grimassen tijdens het spelen op het podium toenemen, maar die momenten hadden er uiteindelijk meer mogen zijn.
Naar het einde toe wordt duidelijk dat er gewoon sprake is geweest van een solide set. De laatste twee nummers van het optreden zijn weer uptempo en lijken naar een climax toe te werken. Met name bij de finale gaat figuurlijk gezien het haar even lekker los. En daar komen ook de samba-ballen! Je zou nu echt even graag van je stoel af willen om lekker mee te gaan dansen. Je hoopt op een lange track met de nodige improvisatie desnoods, en je krijgt zin in een muziekfeestje. Maar - jammer - het nummer is heel abrupt afgelopen. De belofte van een mooi feest ruw afgebroken. Was dat echt zo de bedoeling?
Succes
Zo waren er wel wat kanttekeningen, maar de avond was een succes. Er kwamen toffe nummers voorbij. De winnaar van de avond was de sfeer. Qua bands trok Seb Zukini de aandacht beter naar zich toe. Maar ook DINO KIDS wist fans te maken; zeker gelet op het feit dat na het optreden liefhebbers zich kwamen melden voor de nodige merch. Er werd nog heerlijk nagepraat met elkaar. Het was een fijne avond. Wij kijken zeker uit naar meer.
DINO KIDS