Door de knallende drums en energieke melodielijnen van het titelnummer Looking For Faces, zit de luisteraar meteen op het puntje van zijn stoel. Het is goed te horen waarom het nummer is gekozen als de opener van het album: het zit goed in elkaar en nodigt de luisteraar uit om mee op reis te gaan. Before Your Birth is daarna aan de beurt. Er is een groot contrast met het eerste nummer te horen. Het zet rustig in en bouwt dan op, in tegenstelling tot het knallende begin van Looking For Faces. Het indrukwekkende bereik van frontman Floris van Luijtelaar komt goed tot zijn recht in dit nummer. Daarnaast is het opvallend dat de band totaal niet voorspelbaar is. Op het moment dat de luisteraar geneigd is om de tekst mee te blèren, verandert er iets om het interessant te houden.
Het hele album heeft het sterke en zeer ingewikkelde vermogen om het boeiend te houden voor de luisteraar. Het beste voorbeeld hiervan is de vinden in de track Good Morning City Now Let Me Sleep, waar de vocals een onverwachte backing krijgen en er plotseling een strakke instrumentale break te horen is. Met name drummer Mathijs Louwsma en gitarist Jonathan Kruizenga stelen hier de show.
Er is eigenlijk bijna niks op het album aan te merken: de productie is uitstekend en de muzikanten lijken het beste in elkaar naar boven te halen. Het zwakste punt van het album is het vijfde nummer, Just Like With Lou. Het is logisch om na alle drukte een adempauze in te lassen, maar toch slaat dit nummer als enige de plank mis. Ondanks dat er een interessante zanglijn is, is het duidelijk dat de vocalist de rest van de band nodig heeft om het idee volledig tot zijn recht te laten komen. Ook is hier te horen dat het accent van de zanger niet altijd foutloos is, wat minder duidelijk is in de andere nummers van de band die wat voller zijn.
Toch is het de band snel vergeven wanneer de bekende, catchy klanken van Boy uit de speakers komen. Hier wordt duidelijk dat het talent van bassist Simon Bleeker niet vergeten mag worden, die met zijn ondersteunende sound het nummer afmaakt.
Verder is er één titel op het album die meteen de aandacht trekt: The Neighbour is a Bitch. Het is met afstand een van de beste nummers van het hele album. De titel en tekst zorgen ervoor dat je je even achter de oren krabt en de melodie is aanstekelijk. De muzikanten vullen elkaar met name in dit nummer fantastisch aan. Verder onderstreept de track dat The Vices de luisteraar niet verveeld achter zullen laten. Dit is ook goed te horen in de cover van Between The Bars (origineel van Elliott Smith), waar de luisteraar onverwacht wordt getrakteerd op prachtige, passende vioolklanken.
Het dromerige nummer All That I Know markeert verrassend genoeg het einde van de reis. Het is een rustiger slotnummer dan verwacht na alle gekkigheid dat op het album te vinden is.
Het indrukwekkende bereik van zanger Floris van Luijtelaar, de meeslepende drumpartijen, passende gitaar – en baslijnen en de prachtige cover art zorgen samen voor een zeer geslaagd kijkje in de wereld van The Vices, waar het allesbehalve saai is.