Wat is de beste remedie tegen het verdriet die het huidige coronabeleid brengt voor festivals en evenementen? Nieuwe muziek! Want dat gaat (gelukkig) nog altijd wel door. Menig Gronings talent heeft zich deze maand weer muzikaal en creatief geuit. Dit is wat wij van de releases van juli vonden.

The Desmonds | Suffocation

The Desmonds brengt met de nieuwe single Suffocation een vuigere sound dan hun vorige werk. De band weet het verstikkende uit de titel goed over te brengen in de noise-achtige muziek. Het rappe tempo, de snijdende gitaren en met fuzz dicht gesmeerde zang laat geen ademruimte over. Als dit de intentie van de band is geweest is het uitstekend gelukt. Wie na dit nummer geen zin heeft om zijn bier weg te gooien en in een moshpit te duiken tijdens een underground feestje houdt óf te veel óf helemaal niet van bier. Aan het nummer zal het in elk geval niet liggen.

Colds | Wear My Hoodies

Onderhand is Colds echt de Amerikaanse popliedjesfabrikant van Groningen geworden. De makkelijk in het gehoor liggende Wear my Hoodies is het nieuwe smoothe product van de artiest. De productie is zoals we onderhand gewend zijn erg gelikt en vol met hooks die je moeilijk uit je hoofd zal krijgen. Hoewel het nummer een uitstekende lengte voor een popsong heeft, mist het nog een bridge die de luisteraar scherp houdt. Ook de vele 'oeh’s' en 'aah’s' in het nummer hadden af en toe best een stukje tekst verdient. Al is dit natuurlijk veel makkelijker om mee te zingen, want daar vraagt het liedje wel om.

Inge van Calkar | Summer Rain

Het nieuw verschenen Summer Rain van Inge van Calkar lijkt een vreemde eend in haar repertoire. Wie kennis maakt met de zangeres via dit nummer zal niet zo snel een rockband achter haar verwachten. Het pakkende refrein doet je denken aan een zomer-hit uit de jaren '90 of de '00's en zou in een happy hardcore remix helemaal niet misstaan. Inge en band laten zich hier van hun meest diverse kant zien. Een leuke verassing, al had die misschien iets meer pit mogen hebben.

Erik Visser | Who Am I

Wie zegt dat classic rock dood is? Als we Erik Visser moeten geloven is dit nog lang niet het geval. Who Am I gaat over de zoektocht naar de gevoelens van de zanger. Het nummer zit vol met jaren '80 rockclichés zoals het flinke chorus effect over de gitaren. Er gebeurt van alles in het nummer waardoor de luisteraar alert blijft maar het nummer hier en daar ook wat rommelig oogt. Eigenlijk alsof een kind in een speelgoedwinkel alle speeltjes in de studio wilde uitproberen. Eén ding is zeker, in dit nummer is een hoop passie terug te horen.

Jack and the Bumblebee | December

Het sferische December is de debuut EP van Jack and the Bumblebee. Het eerste nummer Nostalgia zet gelijk de toon voor de rest van de EP. Duister nostalgisch klinkende liedjes ondersteund door de interessante stem van de zanger. Hoewel de basisakkoorden van de songs erg simpel lijken, tillen de verschillende producties de nummers een level omhoog. De nummers Under Water en I’m Here zijn goede composities die de luisteraar bij zullen blijven. Het pareltje is toch wel het enthousiaste einde van slotnummer December. Hoewel niet alles even strak klinkt en de EP zoals de titel al suggereert een herfst/winter feel heeft, is December een prima debuut voor Jack and the Bumblebee.

Lange Frans, Serra, Oes & Caprisol | Yeah Aight

Waar Oes voorgaande jaren leuke pop en R&B-songs uitbracht met een boodschap van krachtige vrouwelijkheid, slaat de samenwerking met Lange Frans, Serra en Caprisol de plank volledig mis. Hele leuke namen om mee samen te werken, maar als het nummer alleen maar gaat over neuken en pijpen dan zou ik me toch even achter de oren krabben. Je kan wel een couplet schrijven waarin een vrouw in charge is, maar is hyperseksuele content nou de vorm die we female empowerment willen geven anno 2021?

Wat Aans | Arjen

De Groningse rappers van Wat Aans kwamen deze maand met een mooie ode aan Arjen Robben. Arjen neemt afscheid van het leven als profvoetballer en heeft zijn carrière afgesloten waar het allemaal begon: FC Groningen. Het lied is niet zoals je van Wat Aans gewend bent en probeert meer de gevoelige snaar te raken. Als muzikaal nummer op zichzelf is het geen uitblinker, maar als ode voor de voetballer is het prachtig. Het nummer is dan ook eigenlijk niet van Wat Aans, maar voor Arjen.

Dit kwam er nog meer uit Groningen:

Jooz - Kowa in de stad

Wanton - Rome