Rauw, recht voor z’n raap en een tikje raar. De eerste EP van het Groningse duo Breekbaar hoort precies in dit rijtje thuis. Zanger Rick van Lier en toetsenist Daniel Janse zijn al een poos actief onder de naam Breekbaar, hebben inmiddels al een paar shows achter de rug en nu is daar dan ook hun eerste EP – Liefde Leven Eenzaamheid!

“Visual design, graphic information chart, international communication, username, password, visual identity, maar alles wat ik wil is een beetje authenticity.” Met deze cryptische woordencombinatie begint de eerste track Gevonden. De toon is meteen gezet; experimentele spoken word meets minimalistische synthpop. Een intrigerende combinatie, blijkt na het luisteren van de EP. Breekbaar baant zich een weg door de dualiteit van het leven en legt dat vast door te spelen met elektronische poëzie.

De plaat is relatief kort, in 20 minuten - verspreid over 6 korte nummers - heb je het oeuvre van dit excentrieke duo al doorgewandeld. Het geheel komt minimalistisch en toch een beetje chaotisch over. De instrumentatie is redelijk simpel gehouden op de EP. De new wave-achtige synthesizer en eenvoudige beats stelen er vooral de show. Dit is met name goed te horen in het nummer Escape Party, wat naast die old school new wave invloeden ook makkelijk een 8-bit soundtrack uit een videogame had kunnen zijn. Het zorgt voor een verwarrende, melancholische mengelmoes.

© Jan Johan Draaistra / 2020

Liefde Leven Eenzaamheid

Maar de focus ligt vooral op de quasi-sombere, poëtische teksten die over van alles én niets lijken te gaan. In Vergeten Te Lachen wordt in eerste instantie onschuldig gesproken over de geweldige kwaliteiten van tapijten en koffiezetapparaten. Maar voordat je het weet gaat het over in observaties over gemiste grappen en absurde kreten als: “Ik vergat te lachen, moet ik nu nog verder leven?” en “Alles wat gezegd wordt belandt in de vergetelheid!”. Deze dubbelzinnigheid lijkt het overhangende thema van de EP te zijn. Door te wisselen tussen vrolijke synthesizerdeuntjes en existentiële kwesties houden ze de luisteraar scherp, niet wetende waar het volgende nummer hen heen zal brengen.

Als kers op de taart zijn de mannen, in samenwerking met lokale kunstenaars, bezig de EP te visualiseren in een reeks videoclips. Net als hun muziek zijn deze clips esthetisch en een beetje absurd. In Vergeten Te Lachen komen tekst en muziek samen in een trippy clip die de betekenis van het nummer alleen maar versterkt. Je hebt geen idee waar je naar aan het kijken bent, maar eigenlijk maakt dat helemaal niet uit. 

Al met al heeft het duo een sterke mening over de huidige tijdgeest. Dit maken ze duidelijk door nummers te maken die een beetje dubbelzinnig zijn. De woorden “Pessimisme zal realisme zijn” uit het nummer Drankprobleem vatten de mentaliteit van het duo goed samen: bewapend met ironie gaan ze de somberheid van het leven te lijf. En dat doen ze treffend! In een korte tijd weten ze je te verwarren en mee te slepen door hun hersenspinsels. Het leven is zwaar, maar dan wel met een knipoog.