Verrassende en diverse show tijdens de eerste halve finale van de POPgroningen Talent Award Verrassende en diverse show tijdens de eerste halve finale van de POPgroningen Talent Award

De eerste drie acts van de avond, Ylvalie, Waterleaf en Jonathan Rhodes, lijken qua Amerikaans bluesy sound rechtstreeks uit Nashville te komen. Rapper Jadi D was deze avond dan ook de vreemde eend in de bijt. Zangeres Ylvalie, die volgens presentator Douwe Doorduin geen singer-songwriter genoemd wil worden, bijt het spits af. Dit doet ze middels een ingetogen liedje waarbij ze zichzelf begeleidt op gitaar en ondersteund wordt door twee achtergrondzangeressen. Vanaf het tweede nummer valt de band in en is de toon meteen gezet. Er zit een goede opbouw in de set en Ylvalie weet het publiek de volle 20 minuten te overtuigen. Waar Ylvalie in de voorronde in een ingetogen akoestische setting speelde is deze nieuwe band een ijzersterke toevoeging. De meerstemmigheid is on point en de uiterst behendige gitarist weet trekt veel bekijks. Ylvalie weet het hoofd koel te houden en speelt ook tijdens een klein technisch mankement waardoor het geluid van haar gitaar wegvalt, gewoon door. Wanneer de technici het probleem hebben getackeld en de gitaar weer invalt tijdens een knallend refrein zou je bijna denken dat het de bedoeling geweest is. Ylvalie weet dus zeker te overtuigen, al is er nog zeker ruimte voor verbetering. Het contact met het publiek is er namelijk nog niet echt. 

Jonathan Rhodes wordt aangekondigd als de Groningse Jason Isbell en heeft hierdoor gelijk grote schoenen om te vullen. Voor de band is dit echter geen enkel probleem. Jonathan Rhodes beheerst de americana namelijk volledig. Dit uit zich zowel in de muziek als de houthakkerskledij die de leden dragen op het podium. De band lijkt daarnaast ontzettend veel plezier te hebben in de muziek die ze maken en weten elkaar hier goed in aan te steken. Desondanks raken ze midden in de show de aandacht van het publiek toch een beetje kwijt. Maar geen nood, want met het één na laatste nummer, Enter a King, weet de band die weer helemaal terug te winnen. Het nummer zou het in veel auto’s goed doen als roadtrip soundtrack, iets wat weer helemaal bij het genre past. Na het knallende einde van de show zou je bijna vergeten dat deze mannen die zingen over stoffige droge wegen in de countryside gewoon uit ons eigen kikkerlandje komen.

Aan Jadi D de eer om de avond af te sluiten. Dit doet ze dan ook op geheel eigen wijze. In vergelijking met de vorige acts is deze urban artieste vanavond een vreemde eend in de bijt. Wanneer de dj de muziek ingezet heeft, komt Jadi D vol swagger het podium op met een uiterst chic mondkapje. De energie spat er vanaf en deze is aanstekelijk naar de hele zaal. Jadi D weet als enige act dan ook de gehele show het publiek echt vast te houden en hier en daar ook nog eens wat publieksparticipatie voor elkaar te krijgen. De straightforward liedjes worden gebracht met zowel overtuigende zang als rap, iets wat in dit genre niet altijd het geval is. Ook opvallend is de presentatie waar de zangeres/rapper goed over nagedacht heeft. Het vele omschakelen van Nederlandse naar Engelse teksten is wel iets waarbij af en toe vraagtekens bij gezet kunnen worden, maar dit hoort natuurlijk ook een beetje bij het genre. Aan het einde heeft Jadi D nog een verrassing. Tijdens het slotnummer, de single One in a Million, wordt de artieste bijgestaan door 2 danseressen. Wederom een sterke toevoeging aan haar doordachte show.