Vera host allesbehalve saaie editie van Zwemfest Vera host allesbehalve saaie editie van Zwemfest

Niet al te ruig, maar ook absoluut niet saai: de muziek van The Mighty Breaks galmt bij binnenkomst door de gangen van Vera. De Hagenaren hebben dit jaar de eer om Zwemfest te openen, en dat doen ze goed. Het vijftal is sterk op elkaar ingespeeld en overtuigt op het podium. Bovendien leent de poppy garagerock zich perfect als opener van het festival. Voorzichtig worden in de zaal de eerste danspasjes uitgeprobeerd.
 

Iets later staat eenmansband De Nachtwinkel in de Kelderbar, waar het als vertrouwd alweer snikheet is. Ruben Huizing, de man achter de act, bespeelt zijn publiek met allerlei muzikale tierelantijntjes als een soort professor in zijn laboratorium. Gitaarriffs worden ondersteund door electrobeats en absurde teksten over liefde, seks en verraad. Huizing speelt als een bezetene. Zijn blik schiet door het publiek. Hij speelt goed en zet een erg bijzondere act neer. Maar het is ook duidelijk iets dat vanwege de absurditeit niet voor iedereen is weggelegd.

Op het hoofdpodium volgt Slack Attack. De band vormt een fijne afwisseling met de rest van het programma: heerlijke indiepop, die hier en daar ook nog eens erg funky en zeer dansbaar is. De saxofoon is een waardevolle toevoeging, zeker aan het eind als de band Stevie Wonder’s Master Blaster covert (al kan toch echt niemand aan Stevie’s eigen stem tippen).
 

Voor het ruigere werk moeten de bezoekers iets later terug in de Kelderbar zijn. Hier speelt inmiddels Paracetamøl, een vierkoppige garagepunkband uit Arnhem. En dat gaat er keihard aan toe. Voor het eerst wordt er echt gemosht en vliegen zweetdruppels in het rond, niet alleen bij het publiek: het viertal speelt als een bezetene.

Later volgen Niko en Bongloard. Niko speelt op de mainstage. Lekkere muziek is het wel, maar niet heel opvallend vergeleken met de acts die de band voorgingen. Toch spelen de vier goed en is het geheel zeer dansbaar. Absoluut Zwemfest-waardig. Bongloard volgt als afsluiter van de Kelderbar. Keiharde garagerock die doet denken aan Ty Segall knalt uit de boxen. Moshpits, scheurende gitaarriffs en een bloedende bassist: zo kan het optreden nog wel het best worden samengevat. Een sterke act.
 

Het is aan het Amsterdamse Tape Toy om Zwemfest af te sluiten. Dat gebeurt in gepaste stijl, met harde gitaren, snerpende synthesizers en een flinke dosis enthousiasme. Hun ‘bubble-grunge’ is toegankelijk voor iedereen. Bovendien is het ook leuk dat de band een frontwoman heeft, op een festival dat toch uit overwegend mannelijke acts bestaat. Met het optreden van Tape Toy bereikt het festival haar hoogtepunt. De stampvolle zaal in Vera deint op en neer. Daarmee is Tape Toy een waardige afsluiter van opnieuw een mooie editie van Zwemfest.