Iets na tienen is het zover. De show begint eigenaardig; drummers Dan Rincon en Paul Quattrone beginnen wat op hun kits om te roffelen, alsof het nog de soundcheck betreft. Langzaam gaat het tempo echter omhoog, het geluid harder en uiteindelijk sluiten ook Dwyer en bassist Tim Hellman aan. Vanaf dat moment gaat het hard; bij opvolger Tidal Wave staat de zaal al te springen en bij nummertje drie is de eerste crowdsurfer een feit. De band schakelt meteen naar de hoogste versnelling en zal dit tot het eind niet meer loslaten.
Orinoka Crash Suite, Orange County Sound, OCS, Thee Oh Sees, John Dwyer lijkt er maar niet uit te komen hoe hij zijn geliefde eigen bandje wil noemen. Na een tijdlang in andere herriemachines als the Hospitals en Coachwhips te hebben gespeeld wilde John zijn eigen project en in 1997 begon hij vanuit zijn woning in z’n eentje muziek op te nemen. In de loop der jaren rekruteerde Dwyer steeds weer andere muzikanten voor zijn vehikel en groeide de band uit tot een internationaal gerenommeerde garage-act. Zaterdag trad Dwyer’s kwartet, tegenwoordig uitkomend onder de naam Oh Sees, in Vera aan en bewezen ze dat de koek nog altijd niet op is.
Dwyer is niet alleen alsmaar druk met het bedenken van nieuwe bandnamen, ook in het schrijven van de muziek zelf gunt de beste man zichzelf maar weinig rust. Reeds 21 albumpjes poepte hij er met zijn band uit, sinds de formatie in 2002 voor de eerste keer de vorm van een daadwerkelijke band aannam, live-platen nog niet eens meegerekend. Het maakt dat Oh Sees over een imposant oeuvre beschikt, maar toch zoveel verschillende liedjes speelt de band vanavond niet eens. Met enige regelmaat zet het viertal midden in een nummer namelijk een jam op. Altijd leuk, maar als live-truc inmiddels al bijna niet minder belegen dan het geven van een ‘onverwachtse’ toegift.
©
Anna Span / AS
Toch werkt het ook in dit geval nog altijd uitstekend; het publiek verandert gedurende deze intermezzos steeds meer in een kolkende massa die als één geheel heen en weer vliegt, springt, valt, opstaat en ondertussen liters zweet verliest. De ene na de andere crowdsurfer komt boven, dobbert rond en zinkt weer weg, als schipbreuk lijdende bootjes op een stormachtige zee. Je zou het bijna te druk krijgen om de muziek te volgen, maar geloof ons; die was dik in orde. Hard, snel en retestrak gespeeld. Vooral Dan en Paul verdienen hier complimenten dat zij steeds zo lang en zo strak in elkaars ritme weten te blijven. De jampassages worden soms wel heel lang uitgesponnen, op het overdrevene af zelfs, maar wanneer je constant je best moet doen om overeind te blijven, dan heb je daar toch geen last van.
Na dik anderhalf uur verlaat het publiek de zaal met pijn in de nek. Dit was er weer zo één; een rockshow in de Vera zoals we die zo graag zien. Hard, heet, spectaculair en gewoon dikke pret. Van dit soort optredens krijg je zelf gewoon zin om lekker ongebreideld aan een instrument te hijsen. Ons zou het dan ook niet verbazen als er vanavond een paar mensen aanwezig waren die Dwyer’s advies aan een iets te veeleisende fan ter harte gaan nemen: “start your own fucking band.”