De avond begint op een theatrale wijze als drie van de mannelijke bandleden de geketende zangeres Zora Cock door het publiek naar voren begeleiden. Daar wordt ze aan een grote paal geketend alsof zij als ketter op de brandstapel is beland. Vervolgens opent de band met de titelsong van de EP 'I'd Rather Burn' waardoor de gehele aankleding voor de bezoeker ook op zijn plek valt. Het stukje theater is zeer toepasselijk voor het genre en biedt een leuke aanvulling op de avond. Het is jammer dat dit alleen bij het openingsnummer wordt gedaan en de rest van de avond niet meer terugkomt. De energie van de groep ligt hoog gedurende de avond, maar kan desondanks niet het hele publiek meekrijgen.
Blackbriar is al enkele jaren toonaangevend in de Noord-Nederlandse metalscene. Met meerdere singles en een EP op hun naam heeft de groep al menig hart weten te veroveren. Er is deze avond dan ook een grote groep van de fanbase aanwezig. De vraag is of de nieuwe EP ' We'd Rather Burn' dan ook net zo zal aanspreken als het voorgaande werk van de band.
©
Jan Lenting
Dit ligt niet zozeer aan het nieuwe materiaal dat Blackbriar presenteert, dat is duidelijk van een goed niveau, maar aan de ingetogen manier waarop het wordt gebracht. De kettingact en de rookmachines maken dit wat goed, maar de overige vier nummers van de EP weten live nog niet echt te overtuigen. Dit komt mede door het slechte geluid tijdens het eerste deel van de show waar de vijf nummers worden gespeeld. De zangpartij van Zora komt amper boven de harde drum en gitaar uit en ook de baslijn valt wat weg, waardoor het geheel dynamiek en diversiteit mist. Hierdoor blijft het publiek nog relatief rustig en barst het feest nog niet echt los. Echter is het geluid niet de enige boosdoener. De band, afgezien van Zora, is vrij stoïcijns in de presentatie. De tweede helft van het optreden, als de groep oudere nummers uit hun repertoire speelt, is dit al minder maar op het gebied van showmanship kan de groep nog zeker vorderingen maken.
©
Jan Lenting
Als de band na een korte pauze met de tweede helft van de show begint, is het geluid gelukkig verbeterd. Zora is goed te verstaan en haar zangkunsten worden nu pas echt duidelijk. Hoewel ze ietwat gering van lengte is, weet deze rockchick een verbazingwekkend luid en veelzijdig stemgeluid te produceren. Zo kan ze zowel een rauwe schreeuw als een zachter refrein overtuigend brengen, wat de composities van de band zeker versterkt. Ook de rest van de groep komt in deze tweede helft beter tot zijn recht. Er zijn meer instrumentale stukken waar gitaarsolo's en drumriffs op het gehoor van het publiek beuken. Deze solo's en riffs maken de muziek ook diverser en leuker om naar te luisteren. De nummers van de EP bevatten weinig van dit soort stukken en dat droeg ook bij aan de eentonigheid van het eerste deel.
Als er iets is dat Blackbriar deze avond bewijst, is het dat ze kunnen spelen. Met goed geluid weet de band te overtuigen met hun composities en op het instrumentale vlak zit het ook helemaal goed. Die machine blijft wel door denderen. Echter voor een enerverende show moet er nog het een en ander gebeuren. De start werd gemaakt met de theateract aan het begin en de rookmachines tijdens de show, het is nu alleen nog zaak om die race goed uit te lopen.
©
Jan Lenting