Oblivians: niet zomaar een punkbandje Oblivians: niet zomaar een punkbandje

Voor we de mannen uit Memphis te zien krijgen is daar eerst het Belgische duo Th' F'kk'n G'dd'mn Luckies. De twee mannen uit Kortrijk zetten in een stief half uur een lekkere pot dampende trashy bluespunk neer. Niet bepaald diepgravend, maar wel vermakelijk. En een Dead Moon-cover gaat er in Vera altijd wel in.

Dan Oblivians. Het drietal een punkbandje noemen is de band tekort doen. Al sinds 1993 putten Greg Cartwright, Jack Yarber, en Eric Friedl – beter bekend als Greg Oblivion, Jack Oblivion en Eric Oblivian – uit vele bronnen. Allereerst is daar de rauwe elementaire blues, zoals die gespeeld werd in de Missisippidelta. Dan is er nog de rock ‘n roll, vervolgens soul en country, om helemaal aan het eind uit te komen bij de punk. Kortom: garagerock van het beste soort. Oblivians bewijst ook al jaren dat je daar niet meer voor nodig hebt dan twee gitaren en een drumstelletje.

In een warm en dorstig Vera gaat de band van meet af aan los en wat vooral opvalt is hoeveel inmiddels klassieke songs de mannen hebben gemaakt. Daarbij is het vooral Greg Cartwright die het garagerock en punkidioom regelmatig ver ontstijgt met pareltjes zoals Christina. Van die liedjes die blijven hangen als je ze een keer hebt gehoord. Cartwright is dan ook de man achter die andere legendarische band uit Memphis: Reigning Sound.

Na een reeks hits die een dwarsdoorsnede van het 25-jarige oeuvre vormen en een wisseling op het drumstel die even de vaart uit de set haalt, maar wel Jack Oblivian zijn verdiende plek in de spotlights geeft, volgt er nog een toegift met daarin de Young Jessie cover Mary Lou. Nog één keer vliegen de halve liters bier door de lucht en laat een door het moment gegrepen bezoekster zich verleiden tot een gogo dans op het podium. Dan is de koek op. Oblivians mag echter snel weer terug komen!