CunninLynguists: de naam van dit hiphop-collectief uit het zuiden van de V.S. lijkt op het eerste gezicht nogal ‘bijzonder’. De driekoppige rapformatie, met een indrukwekkende discografie vanaf 2001 tot op heden, draagt de naam volgens velen met eer. De rond het jaar 2000 ontstane groep staat bekend om haar gevoel voor taal en de speelruimte die het biedt. Het is dan ook niet vreemd dat de rappers in één adem worden genoemd met illustere hiphopgroepen als A Tribe Called Quest en De La Soul. Reden genoeg voor de Groningse hiphop-stichting Homebase om de groep, die bestaat uit Kno, Deacon the Villain en Natti, naar het Hoge Noorden te halen. 3voor12 groningen was erbij in Simplon om te kijken of de Amerikanen de verwachtingen waar konden maken. Het was een lange avond.

Excentrieke support

De avond begint meteen goed met het voorprogramma dat bestaat uit de excentrieke Sadistik uit Los Angeles en de Groningse Nederhopper Loewes. De Groninger trapt af, maar speelt voor een nog halfvolle zaal. Het is duidelijk dat hij talent heeft, maar ook nog niet veel podiumervaring: Loewes krijgt het publiek nauwelijks enthousiast en vergeet een enkele keer zijn tekst.

Na een lang intermezzo met een weinig overtuigende dj is het tijd voor het tweede voorprogramma: Sadistik. De rapper uit Los Angeles bedient zich van diepe, duistere trap- en hiphopbeats waar hij zijn teksten zorgvuldig in weeft. Hoewel de muziek qua geluid niet echt aansluit op die van CunninLynguists hangt de zaal aan zijn lippen. Sadistik is een ware performer die meermaals de zaal inloopt voor een intieme ‘spitsessie’ met het publiek. Hij rapt met overtuiging en zijn flow voelt natuurlijk aan. Sadistik slaat daarmee een mooie brug naar de hoofdact van de avond.

Sadistik

Strakke flows en adembenemende a capella’s

Rond half 11 is het eindelijk zover. De heren van CunninLynguists kondigen zich met veel bombarie aan. Zodra ze het podium betreden ontploft de zaal, waarvan het geduld door het lange voorprogramma op de proef was gesteld. Het publiek wordt meteen beloond met een aantal klassiekers uit de stal van de rapgroep. Een politiek statement volgt en de zaal scandeert al gauw massaal “Fuck Donald Trump!” Maar er is ook ruimte voor luchtigere thema’s, zoals het Nederlandse gedoogbeleid rondom wiet; de rappers steken niet onder stoelen of banken daar eerder op de avond de vruchten van te hebben geplukt. 

Muzikaal tonen de rappers uit de South (hun thuisbasis Kentucky komt vaak terug in de teksten) zich meesterlijk. Hoewel het een klassieke hiphopshow betreft met één dj en de rappers, verveelt het geen moment. Het drietal is perfect op elkaar ingespeeld. Kno heeft vaak de leiding, vooral tijdens pauzes tussen de nummers, maar Deacon en Natti lijden hierdoor geen gezichtsverlies. Ze kennen allemaal hun plaats en benutten die maximaal. Strakke flows en adembenemende a capella’s klinken: de drie laten zien dat hiphop door hun aderen stroomt. Het publiek deelt luidkeels die passie.

 

Cunnin Lynguists

Cunnin Lynguists