Pete Rock & CL Smooth brengen niks nieuws, maar wel veel goeds Pete Rock & CL Smooth brengen niks nieuws, maar wel veel goeds

Eerst is de beurt echter aan Rawberry, een rapster uit Kerkrade die in de Noordelijke contreien des lands nog weinig bekendheid geniet. De lange reis blijkt echter niet voor niks gemaakt want deze jongedame kan er wat van. De vorig jaar verschenen EP From Bad To Worse was al een knap staaltje straatrap van de oude school en live komt Rawberry’s rauwe stijl des te beter uit de verf. Strak, direct en onvermoeibaar, zo’n stijl. Bovendien staat ze zo zelfverzekerd op het podium dat je bijna wel onder de indruk moét raken. Een ontdekking waar we maar al te graag meer van horen, deze Rawberry.

En dan het hoofdgerecht. Pete Rock komt het podium op en na dus op zijn briefje te hebben gecheckt waar hij eigenlijk is, kan het feest beginnen. Beginnend met een instrumentaal gedeelte laat Rock meteen zien waarom hij binnen de producerswereld als een levende legende wordt beschouwd. Obscure jazz- en funksamples waren altijd al een prominent onderdeel van zijn producties en ook vanavond swingen Rock’s deuntjes de pan weer uit. Zelfs Stayin’ Alive van the Bee Gees passeert in deze intro de revue nog even. Nou, dan weet je wel hoe laat het is.

Tijd voor CL Smooth, alias van Corey Brent Penn, om zich bij zijn kompaan te voegen. De New Yorker MC is inmiddels ook alweer bijna vijftig maar stuitert meteen als een jonge hond over de planken. Dit jaar is het een kwart eeuw geleden dat het duo hun legendarische debuut Mecca And The Soul Brother uitbrachten. De heren blijken in die tijd weinig aan kwaliteit te hebben ingeboet. Smooth laat nog altijd zien over een uitstekende techniek te beschikken, al is wel duidelijk waarom vooral Pete Rock als solo-artiest nog veel indruk heeft gemaakt. De muziek blijft gevarieerd, steeds weer origineel, maar worden in elkaar gedraaid met een precisie die de hand van een waar beatkunstenaar verraadt. Ook buiten de muziek om weet het duo het publiek moeiteloos met zich mee te krijgen. Handen wapperen op en neer, ‘leuzen’ (“when i say Pete, you say Rock”) worden meegeschreeuwd en verdraaid, horen we daar nog wat maatschappijkritiek?

Een buitenlands optreden van een Amerikaanse artiest is vandaag de dag immers niet compleet zonder politiek statement, dus wordt er nog maar eens tegen de president van leer getrokken. “Fuck Donald Trump!” mag er dit keer gescandeerd worden en het publiek grijpt deze kans met beide handen aan. Tot groot genoegen van het duo, dat de zaal meteen beloont met hun eerste hit Straighten It Out. Wat volgt is simpelweg een hele trits klassieke hiphopknallers. Het publiek geniet zichtbaar, Smooth blijft maar rondspringen en Rock verlaat zijn draaitafels nog even om te laten zien ook best een aardig versje te kunnen rappen. Niks nieuws natuurlijk, maar toch leuk dat ‘ie het even doet.

Het is eigenlijk wel tekenend voor dit optreden. Niks nieuws. Niet dat dat ook nodig is natuurlijk, de heren belichamen juist die goeie ouwe hiphop-tijd. En alsof dat nog niet duidelijk genoeg was wordt het publiek weer ingeschakeld, ditmaal om “we love the nineties” mee te schreeuwen. Sowieso is het nogal een belegen concerttrucje om de zaal constant dingen na te laten roepen. Vanavond werkt het echter prima. Immers, als je naar Pete Rock en CL Smooth gaat wil je juist terug in de tijd. Je wilt de hoogtijdagen van de hiphop herbeleven. Dat is precies wat Homebase wil bieden door deze oude rotten te programmeren, en ook precies wat ze wederom gelukt is. Wij kunnen alweer niet wachten op de volgende editie.