Sinds 1990, toen de band uit Portland, Oregon, voor het eerst in de Groningse gitaartempel speelde, sloegen Fred, Toody en Andrew bijna geen jaar over. De meeste Europese tournees begonnen ze zelfs in Vera. En toen Weening in 1992 met een kleine delegatie afreisde naar de States, om Fred en Toody’s 25-jarige bruiloft te vieren, werden Dead Moon en Vera vrienden voor het leven. Amper twee maanden geleden, deed de band een van de eerste optredens van zijn zoveelste Europese toer in Vera’s Kelderbar. Daar, in een intieme setting en zo ongeveer bij de fans op schoot, zijn ze traditiegetrouw op hun best. Maar ook afgelopen woensdag, vlak voor de terugreis naar Portland, sloegen de vonken van het podium. Alweer en nog steeds. En dat mag, gezien de leeftijd van het koppel – Fred is 59, Toody twee jaar jonger – onderhand best een prestatie genoemd worden. Ook gezien de lichamelijke gesteldheid van de iets jongere drummer Andrew, trouwens. De arme ziel kreeg een paar weken geleden een harde aanvaring met Duitse skinheads, waarbij hij een rib brak… Eigenlijk doet Dead Moon niet veel anders dan een ‘best of’-show weggeven, aangevuld met wat nummers van het laatste album Dead Ahead. Maar dat doen ze natuurlijk al jaren, en ze doen het tenminste met bezieling. Dat de beste nummers stammen uit de tijd dat Fred en Toody onbekommerd en ongelimiteerd aan de drugs waren, weten we inmiddels wel. Het neemt niet weg dat de sympathieke sleazerockers eeuwig respect verdienen. Gewoon, voor de rauwe directheid van hun songs. Om hun ‘do it yourself’-instelling. Vanwege hun herkenbare, niet door scheidslijnen tussen rock-’n-roll, garage, punk en country gehinderde sound. En omdat ze een van de laatste ontembare rockmonsters zijn, natuurlijk. De podiumopstelling, met Andrew tussen Fred en Toody in. De door het leven getekende gezichten van ex-junkies. De kaars in de fles. De rammelende gitaren. De rauwe, aan Patti Smith refererende zang van Toody, die af en toe een flinke fluim op het podium spuugt. We hebben het allemaal vele malen eerder gezien en gehoord. Maar het blijft een feest om Dead Moon live aan het werk te zien. Rockbands die alleen maar voor de muziek gaan, meer dan tevreden zijn met tweehonderd bezoekers en wiens naam niet begint met ‘The’, zijn namelijk van een uitstervend ras.