FoolsForFortune zoekt nog naar vaste vorm
Veel songs zijn de conceptfase nog niet ontstegen
Het trio FoolsForFortune heeft een nogal ongewone bezetting. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen ging kijken 30 september in Diogenes in Nijmegen en ontdekte dat een trio soms ook uit vier mensen kan bestaan.
Eén verwijt zullen ze in elk geval niet krijgen: FoolsForFortune is niet het zoveelste gitaarbandje. In de muziek van het Nijmeegs/Achterhoekse trio vervult de gitaar namelijk slechts een minuscule bijrol. De vrijgekomen plek wordt ingenomen door de viool. Voeg drum, zang en een sampler toe en je hebt de ingrediënten van de muziek van FoolsForFortune.
In Diogenes geeft de band zijn eerste optreden sinds februari. Hier wordt FoolsForFortune voor de eerste keer bijgestaan door een bassist. Op papier een veelbelovend concept, maar helaas blijkt al snel dat veel songs de conceptfase nog niet zijn ontstegen. De meeste nummers kennen een vliegende start, vooral door de sterk drummende Marlon Wolterink, die goed partij geeft aan zijn elektronische collega. De combinatie van drummer en een drumcomputer zorgt onvermijdelijk voor new wave-associaties: New Order is nooit ver weg.
Het gemis van een gitaar valt aanvankelijk niet op. Hein Baks weet met zijn viool verrassend de leemte te vullen die de toeschouwer bij een dergelijke podiumbezetting zou verwachten. Met name in ‘I only know your name’ werkt dit goed, terwijl ook ‘Never’ daardoor goed uit de verf komt. Even vaak blijken de dwarrelende vioolpartijen echter niet krachtig genoeg om de nummers voort te stuwen. Dat resulteert in een aantal weinig dynamische songs, zoals het horkerige ‘Renaissance of Us’. Met de afzonderlijke kwaliteiten van de muzikanten heeft dit weinig te maken, met de composities des te meer.
Dat de over het algemeen weinig melodieuze teksten á la David Byrne de zaal in gedeclameerd worden helpt ook niet echt. Bovendien klinkt deze David Byrne een beetje als Scott Weiland, en dat past weer niet bij de geraffineerde omlijsting van de overige muzikanten. Het is kortom nog zoeken bij FoolsForFortune. Het onmiskenbare jaren-tachtiggeluid komt eerder voort uit een samenloop van omstandigheden dan uit muzikale overtuiging. En de muziek is te weinig melodieus om voor onversneden pop door te kunnen gaan.
FoolsForFortune kiest de Iggy Pop-cover Real wild child als afsluiter. Die legt de tekortkomingen van de band perfect bloot. Baks tuigt zijn viool behoorlijk af, maar het nummer mist de explosiviteit van het origineel door het ontbreken van een gitaar. Tegelijkertijd is de eendimensionale klassieker een van de meest melodieuze nummers van de set. En dat kan toch nooit de bedoeling zijn geweest. Dat de band pas anderhalf jaar bestaat, pleit in hun voordeel. Het duidelijk aanwezige talent doet ook vermoeden dat deze band veel meer in zijn mars heeft. Maar voorlopig blijft FoolsForFortune nog op zoek naar vorm.