#4df17: Kakelvers Luwten moet het vooral hebben van catchy melodieën

"Spinvismeisjes aan de macht" kopte 3voor12 in 2014 in een artikel over eigenwijze vrouwelijke singer-songwriters. Een ding hadden deze dames gemeen; ze zongen in het Nederlands. En dat doet LUWTEN's Tessa Douwstra nu juist niet. Maar qua sound zou ze zéker in het rijtje van de in dat artikel genoemde dames passen. Want waar de zogenaamde Spinvismeisjes vaak juist liedjes-met-kop-en-staart schrijven, benaderen de songs-met-hoog-zolderkamer-knutsel-gehalte die van de oude bard Spinvis waarschijnlijk nog het meest. Douwstra zou - wanneer ze in het Nederlands zong - daarmee waarschijnlijk niet een van de, maar juist het ultieme Spinvismeisje zijn.

De liedjes van Luwten zijn kakelvers, want met slechts twee gereleaste singles op de teller (het als tweede gespeelde 'Go Honey' en slotsong 'Indifference') is dit voor veel Valkhof-bezoekers waarschijnlijk de allereerste kennismaking met het nieuwste project van de voormalige Orlando-zangeres. Daardoor komen sommige songs nog wat weifelend over. 'Control' wordt zelfs pas voor de tweede keer uitgevoerd. 

Daar staat tegenover dat Douwstra wel een talent heeft voor het schrijven van heerlijk catchy melodieën. Want na een hele avond bands kijken is het juist haar 'Go Honey' dat nog in je hoofd zit wanneer je weer naar huis gaat.

HET MOMENT:
Bij (het volgens de setlist zonder "groot einde" uitgevoerde) 'We Talk' knallen de backing-vocals van bassist en Moog-ist Ralph Pouw er wel heel nadrukkelijk in, en vraag je je als publiek af of de autotune niet wat al te zwaar aangezet is. Maar het zijn juist dit soort wendingen bij een optreden waarin gitaren net zo makkelijk met (vintage) synths afgewisseld worden en stevige drumwerk met subtiel "kwastwerk" die dit Luwten-optreden zo catchy maken. Al zou de podiumpresentatie in de toekomst misschien nog een tikkeltje steviger mogen. Of júist niet.

Volg alle recensies, fotoverslagen en andere artikelen in ons dossier van de Vierdaagsefeesten.