The Rifles overrompelt, maar overtuigt niet helemaal
Dansbaar avondje met neWax en The Rifles in Doornroosje
Op het podium van Doornroosje staan twee bands die goed bekend zijn met 40 jaar engelse popgeschiedenis. De één (neWax) komt uit Nijmegen en de ander (The Rifles) uit Londen. Samen zorgen ze voor een avondje springerige postpunk en Britpop.
De aanwezige groep buitenlandse fans van the Rifles lijkt de zanger van neWax enigszins aan het twijfelen te brengen: moet hij nou in het Engels of Nederlands tegen het publiek praten? De springerige skapunk van de Nijmeegse band is een goede opwarmer voor the Rifles. Het is direct duidelijk waarom de jury van Kaf en Koren neWax in 2005 tot winnaar uitriep.
Op het podium van Doornroosje staat een zelfverzekerde en enthousiaste band. De complexe nummers, met staccato drums die doen denken aan de new wave van Gang of Four, worden soepel uitgevoerd. Ook is er veel aandacht is voor de presentatie; theatrale danspasjes en een bandoutfit bestaande uit paarse polo's en bijpassende stropdas. Toch komen de boze blik van de bassist en het neurotische heen-en-weer geloop van de zanger iets te geforceerd over. Maar desalniettemin, een band om in de gaten te houden.
"Welke dag is het vandaag?" Gitarist Lucas Crowther van The Rifles, heeft door de overvolle touragenda geen benul meer van tijd. Het is dan ook hard gegaan met de band uit London. Een debuutalbum vol met pakkende indierock, een grote schare fans en dus ook een met gemak uitverkocht Doornroosje. Britser dan zanger Joel Stoker kan bijna niet. Leren jasje, nonchalante blik en teksten over het alledaagse leven. Na te openenen met She's got Standards, tevens het eerste nummer van het vorig jaar uitgekomen No Love lost, lijkt de band al weinig meer fout te kunnen doen bij het publiek. Vanaf de eerste noten wordt er fanatiek gedanst en meegezongen. Alleen bij het wat rustigere Spend a Lifetime en de nieuwe nummers verslapt de aandacht een beetje.
Maar de nieuwe single, Peace and quiet, heeft weer het succesvolle recept: Britpop in de traditie van The Jam en The Clash, met de aanstekelijke melodieën van The Coral. Het gemak waarmee The Rifles het publiek overrompelt met een veelvoud aan sprankelende gitaarriffs is bewonderenswaardig. Maar ondanks dat je in de krap een uur en een kwartier durende set eigenlijk geen slecht nummer hoort, overtuigt de band niet helemaal. Misschien wordt er wel te veel goede muziek in Engeland gemaakt, die The Rifles té goed kennen en beheersen, om nog echt te kunnen opvallen. Vanavond staat neWax wederom in het voorprogramma van the Rifles, dit keer in een uitverkochte Melkweg. Tekst: Arno van der Hoeven. Foto's: Mike Nicolaassen