#4df06: Intiem samenzijn met Troy Von Balthazar
Eigenzinnige singer-songwriter imponeert
Het leek wel een privé-optreden in Troy Von Balthazars eigen huiskamer, op de vroege zondagavond bij het Ooijpodium. De gastheer was slungelig-ontspannen, de liedjes nu eens ingetogen, dan weer uitzinnig, en het publiek tot het eind toe geboeid.
Een aanvankelijk schaars publiek trof zondag een goedgeluimde Von Balthazar, die tussen de nummers door grinnikend de stuntel uithing. De waarschuwing “ik heb géén podiumpresentatie” bleek onterecht: ’s mans capriolen zijn op zijn minst theatraal te noemen. Voeg hierbij ’n lollig Casio’tje en de weirde effecten op de tweede microfoon en u kunt de indruk krijgen dat het hier gaat om iemand die het van de franje moet hebben. Niets is minder waar. Troy Von Balthazar brengt mooie liedjes, breekbare liedjes, duistere liedjes, en keert tussendoor soms terug naar de noiserock van zijn band Chokebore.
De nummers doen denken aan Grandaddy, Casiotone for the painfully alone en Smashing Pumpkins. Alle zijn ze sterk. Compositie, teksten, alles klopt. En vooral: alles raakt. Hoe graag hij ook de nar uithangt, als songschrijver is hij niet anders dan uitermate serieus te nemen. En dan die stem... Het mag duidelijk zijn: het publiek was vanaf de eerste minuut overtuigd, luisterde ademloos, wachtte met drank halen om niets te hoeven missen. Of, waarschijnlijker: kwam niet op het idee drank te gaan halen. In Troy Von Balthazars huiskamer loop je niet heen en weer.
Een deel van het concert wordt Von Balthazar bijgestaan door de Franse zangeres/gitariste Adeline Fargier en een drummer. De samenzang met Fargier pakt, in drie pareltjes van duetten, erg goed uit. Toch is Troy solo op zijn best, zoals direct daarna blijkt bij ‘Ain’t no sunshine’. Zonder muzikanten is hij vrijer, creatiever, en wat mij betreft stukken boeiender. Zelf gaf hij na afloop aan hun steun te hebben gezocht uit vrees zelf geen uur lang een festivalpubliek te kunnen boeien. Een onnodige angst. Troy Von Balthazar staat als een huis. Foto's: Mike Nicolaassen en Geert Oldenmenger