#4df22: Het cruiseschip van Orions Belte trekt langzaam door de Noorse fjorden

Het drietal van Orions Belte, genoemd naar een Noorse film-klassieker, maakt een soort post-funk-jazz: voor 99% instrumentaal, tijdens precies één nummer wordt kort gezongen. Wanneer Øyvind Blomstrøm (even gecheckt: geen anagram van mijn naam) soleert met zijn gitaar-slide heeft het geluid iets sterk Anatolisch, alsof we naar de backing band van Altın Gün luisteren. In nummers met meer herhalende gitaarlijntjes gaan de gedachten dan weer uit naar Khruangbin - zonder Thaise pruiken en de cultural appropriation gelukkig. Het luistert samen met de funky jazzritmes allemaal erg gemoedelijk weg.

Vooral in het midden van de set zit een nummer waar geen eind aan lijkt te komen. En dan eindigt het toch, en houdt Øyvind een onnavolgbaar praatje over hoe Oud & Nieuw altijd tegenvalt. Het leidt wel tot een sterker blok met 'New Years Eve #2' (vandaar het praatje?) en 'Cherchez la Ghost', dat om een soort zeroes indie-rifje heen bouwt. 

Het is helaas echt te weinig om een uur te boeien. Tijdens zo'n uur kijk je eens rond, zie je vaker dezelfde dingen opvallen in het publiek. Hoe steeds weer groepjes aan komen lopen, blijven luisteren, instemmend knikken, voorzichtig dansen op deze soundtracks van niet-bestaande films. Ook hoe zo'n groepje na drie minuten begint te babbelen, zich na vijf minuten omdraait, binnen tien minuten afdruipt. Uiteindelijk is Orions Belte te veel vibe en te weinig spanningsboog.

HET MOMENT
De band speelt tegen het eind een fijne instrumentale cover van 'Tudo que você podia ser' van Braziliaanse ster Milton Nascimento, waarbij Øyvind plots ook het fuzz-pedaal vol intrapt. Het toont helaas ook aan hoe weinig dynamiek er in de rest van de set zit. Een beetje gas erop, dat is pøtverdørie wel lekker.

3voor12 Gelderland doet dit jaar weer uitgebreid verslag van de Vierdaagsefeesten. Volg het dossier voor de laatste recensies, foto's en andere relevante artikelen.