Masters of Reality energiek en tijdloos Masters of Reality energiek en tijdloos

Voordat het de beurt is aan de Meesters krijgt het publiek een opwarmertje van Pete Skipper, singer/songwriter uit het zuiden van de UK. Zijn liedjes over liefde, woede, hoop en groenten klinken zacht en melodieus en worden door het publiek in stilte ontvangen. Skipper begeleidt zichzelf op gitaar en op bas. Vooral dat laatste geeft een psychedelisch effect aan zijn verder rustige repertoire.

Maar verwacht ook van de hoofdact geen vuurwerk en spektakel. Hoewel de naam Masters of Reality vaak wordt geassocieerd met stonerrock (Queens of the Stone Age, Kyuss en Foo Fighters) is dat vooral de rol van Goss als producer. De eigen songs zijn veel diverser.  Masters of Reality is een band die bekend klinkt, ook al heb je nog nooit van ze gehoord. Goss is ongelooflijk veelzijdig en als je een nummer voor het eerst hoort denk je ‘hé, een cover’. En dat klopt. Diverse bands nemen nummers van de Masters over die naadloos bij hun eigen genre passen. 

Ook deze avond passeert veel bekend oud werk en klinken de nieuwe songs van The Archer eigenlijk best bekend. Neem een nummer als ‘Sugar’, dat had ook een nieuwe Neil Young kunnen zijn terwijl ‘Tap ’n Go’ ons terugvoert naar het geluid The Cream en Led Zeppelin in de jaren 70. Ondanks wat lichamelijk ongemak spat het speelplezier van het podium. De heer Goss, gekleed in een slechtzittend roodbruin pak dat enkele maten te groot lijkt en een glanzend zilvergrijze stropdas, komt op terwijl hij met beide handen het gebaar van flipping the bird maakt. Middelvingers in de lucht, brede grijns op het gezicht, de avond kan niet meer stuk.

Al meer dan 40 jaar timmert Goss aan de muzikale weg, of moeten we zeggen wegen, want het gaat alle kanten op. Net zo min als hijzelf is de muziek van de Masters of Reality te vangen in een bepaalde stroming, meanderend tussen folk, americana, psychedelische blues en hardrock. De muziek vormde een inspiratiebron voor een scala aan uiteenlopende bands waarvoor Goss vervolgens optrad als producer. Hij had het daar vaak zo druk mee dat de Masters op het tweede plan kwamen en in hun veertigjarige bestaan ‘slechts’ zeven albums uitbrachten waarvan het voorlaatste verscheen in 2009. En nu dus, 16 jaar later is daar The Archer. 

Het tempo zit er goed in, de kwinkslagen vliegen over en weer en ook het contact met het publiek is leuk en spontaan. Als er iemand vanuit het publiek iets onverstaanbaars roept, legt Goss zijn hand achter zijn oor: “What was that? I didn’t get it. Did you say ‘rot op’? That’s the only Dutch I understand.”

Hoewel de setlist - voor degenen die vooraan stonden nèt ondersteboven te zien - een flink aantal nummers bevat zijn het voornamelijk korte nummers en wordt al na een uur spelen het laatste nummer ingezet. Gelukkig wordt het luidkeels gescandeerde verzoek om méér snel ingewilligd, maar slechts met één toegift hoewel er drie op de lijst staan. Een duidelijk teken dat de Master echt niet in vorm is.