De tweede dag van de Vierdaagsefeesten schiet alle kanten op wat betreft (muzikale) genres. We horen en zien op verschillende locaties poëzie, synthpop, ambient elektronica, rock, indie, Turks-Anatolische psychedelica, folk en alles daar tussenin. We noteren onze indrukken van dit zeer diverse aanbod van optredens en komen tot deze toplijst van de zondag.

12. Mila & Mira

© Egbert Middelink

Mila & Mira starten De Poort rustig op en zorgen voor een zachte landing

"Hallo wij zijn Mila en Mira, dit is Mila en ik ben Mira. En we gaan voor jullie spelen." Telkens als er nieuwe mensen aansluiten bij de Poort op het Valkhof Festival worden ze warm welkom geheten door de zangeressen. Mila en Mira trekken een breed publiek aan, waarvan de allerjongsten, de alleroudsten en alles daar tussenin even komen kijken en genieten. Ze omschrijven zichzelf als indiepop, maar doen vooral denken aan Taylor Swift toen ze net begon (rond 2010). Ook de liedjes die, net als bij Taylor, over liefdes gaan doen in het begin van het optreden een beetje denken aan de high-school pop die ze toen maakte. Het geheel wordt door Mila en Mira tweestemmig gezongen. Ze klinken vooral lief. Af en toe valt er een van hen net iets uit de toon. De band achter hen zorgt voor de extra schwung. Vooral de violist geeft het geheel een extra laag. Waardoor het poppy iets meer indie en folky gaat klinken.

De liedjes blijven het hele optreden een beetje voortkabbelen in dezelfde stijl en toon. Maar dat is niet erg. Bezoekers komen even aanwaaien en blijven in de zon staan kijken. Mila en Mira zorgen voor een zachte landing bij de Poort, zodat de mensen kunnen doorstromen naar de rest van de dag. Tegen het eind van het optreden worden de nummers iets meer up tempo en iets meer indie, met iets grovere teksten. De liedjes krijgen iets meer gelaagdheid en voelen meer eigen. Ze krijgen zelfs mensen aan het zingen. Ook worden er steeds meer viool-solo’s ingezet, waardoor er toch die kriebel komt om te dansen. Zoals gezegd: een zachte landing voor de rest van de dag. Niet heel speciaal, maar vooral lekker inkomen. (MR)

11. Micha

© Robin Hogenboom

Sympathieke Micha is de juiste artiest op de juiste plek

Zondagmiddag, half 5. Een acrobaat beklimt een bewegende lantaarnpaal, twee clowns storten zich in een yoga-act, tientallen kinderen worden rondgeslingerd in diverse kermisattracties en even verderop schalt ‘La Bomba’ van King Africa door de speakers. Maar wie denkt dat deze setting zich niet leent voor een gemoedelijke show, heeft buiten Micha gerekend. Vanaf het moment dat de enthousiaste Zwollenaar het podium van Stadseiland Stek betreedt, geniet hij met volle teugen. Hij heeft complimenten voor Nijmegen en de Nijmeegse muziekscene, bejubeld zijn uitzicht over de Waal (“het ziet er mooi uit vanaf hier!”) en vertelt in geuren en kleuren over alles wat hij het afgelopen jaar heeft meegemaakt.

Want natuurlijk kennen de meesten Micha van het programma The Headliner. Hij behaalde de tweede plek, waar hij nog steeds trots over verteld. Maar ook als je nog niet bekend met hem was, is het moeilijk niet onder de indruk te zijn van de manier waarop hij zijn goed geschreven nummers ten gehore brengt. Net een tikkeltje rauw, waardoor het stukken meer is dan de standaard ‘man-met-gitaar-en-een-snik-in-zijn-stem’. Het mag geen verrassing zijn dat ‘Hopeful’ het absolute prijsnummer is dat door een groot deel van de aanwezigen meegezongen wordt. Daarnaast heeft Micha met nummers als ‘Drunk’ echter veel meer fijn materiaal achter de hand. Tel daar het doorkomende zonnetje en de fijne begeleidingsmuzikanten bij op en je hebt de ideale act voor een mellow zomermiddag op het Stadseiland. (RH)

10. Crooijmans en Boumans

© Marcel Rommens

Crooijmans en Boumans tonen hun muzikale veelzijdigheid

Crooijmans en Boumans zijn van die typische muzikale duizendpoten. Respectievelijk Jelle (Cavolo Nero, Uncle Arthur) en Mart (o.a. Personal Trainer, The Super Soakers). Twee vrienden die ieder in diverse bands speelden en aan projecten meededen waarmee ze op binnen- en buitenlandse podia stonden. Dit keer hebben ze de handen ineen geslagen om ook eens samen muziek te maken. Dat resulteert in een soort folk-act zoals je die misschien in een theatersetting zou zien. Twee akoestische gitaren, elkaars liedjes terugbrengen tot de kern en wat geouwehoer eromheen. Een grapje hier, wat uitleg bij een liedje daar en als je een stemapparaatje vergeten bent, ronsel je die tussendoor gewoon even uit het publiek. 

Het is losjes en laidback op een manier die perfect aansluit bij de laagdrempelige setting op de binnenplaats bij de Vereeniging. Zo losjes en laidback dat je de mannen er bijna van zou verdenken helemaal niks voorbereid te hebben en dat ze het ter plekke allemaal uit de losse pols schudden maar schijn bedriegt. Dit zijn gewoon twee heel goede en ervaren muzikanten die in deze opzet mooi hun veelzijdigheid tentoonstellen. Met name de countryversie van 'Close to the Sun', oorspronkelijk uit de begindagen van de The Super Soakers komt fantastisch uit de verf. Als de heren bereid zijn de boel ietsje aan te scherpen, zouden ze hier zo de theaters mee in kunnen maar waarom zouden ze? Ze hebben vast nog duizend andere projecten om mee aan de slag te gaan. (ML)

9. Rindert Lammers

© Hans van Wijk

Rindert Lammers heeft geen thuisvoordeel nodig

Een thuiswedstrijd is zeer welkom nadat ze ’s ochtends voor 15 man stonden op te treden op Wildenburg, bekent Rindert Lammers na het eerste nummer van zijn debuut-ep Thank You Kirin Kiri te hebben gespeeld. En inderdaad, de Nijmeegse ambient-jazz muzikant trekt hier gelukkig een flink groter publiek. Tot zover is de keuze om Rindert Lammers op het Boog-podium van Valkhof Festival te programmeren begrijpelijk. Maar werkt deze ingewikkelde, genuanceerde ambient-jazz op een locatie als dit, waar de bezoekers misschien wel pretenderen muziekliefhebber te zijn, maar toch ook gewoon voor een feestje komen? Is Rindert Lammers niet veroordeeld tot de Le Guess Who’s en Rewires van deze wereld, naar stille, donkere zaaltjes waar die 15 man van Wildenburg goedkeurend staan te knikken?

Absoluut niet! Ja, toegegeven, de muziek van Rindert Lammers vraagt je volledige aandacht. Met zijn uitgebreide selectie aan synths begint hij zijn nummers vaak redelijk klein en abstract. Maar alle nummers van Thank You Kirin Kiri hebben een dynamiek waardoor ze uiteindelijk groot en meeslepend worden. Hierbij helpt zeker dat Rindert Lammers een zeer steady begeleidingsband mee heeft. Als hij dan af en toe zijn bandleden nog eens extra opzweept beloont hij het aandachtige publiek echt. De zweem van City Pop die zijn muziek dan krijgt, doet het geheel swingen en zorgt voor een euforisch gevoel bij de luisteraar. In eerdere interviews gaf Rindert Lammers aan dat de stap van zolderkamer naar podium voor veel ambient muzikanten vaak groot is, maar hij heeft deze overtuigend gemaakt. Het is een kwestie van tijd voordat het thuisvoordeel niet meer nodig is. (TvA)

8. Abel Ghekiere

© Hans van Wijk

Abel Ghekiere maakt indruk met post-jazz uit een pot mayonaise

De Belgische muzikant Abel Ghekiere mag de zondag op het Valkhof Festival aftrappen. Het is de eerste keer dat hij en zijn band buiten de landsgrenzen spelen, en ze doen dat met het net verschenen tweede album In de verte, dit uitzicht. Die titel vat de muziek eigenlijk al aardig samen. Ghekiere maakt een soort post-jazz waarin de stilte even belangrijk is als het geluid, met nummers die langzaam meanderen als een zondagochtend bij Vrije Geluiden – totdat er ineens een dissonante banjo, klarinet of gitaar in knalt, of de drums een korte punkinjectie geven. Tussendoor horen we ook field recordings, broze stukjes gesproken tekst, en flarden zang die soms haast weer verdwijnen voordat ze goed en wel begonnen zijn. Het nummer 'Tussen de zee en de bomen' ontstond zelfs letterlijk aan de keukentafel, waar Abel zijn voicerecorder per ongeluk in een pot mayonaise liet vallen.

We zien en horen ook een overduidelijk dankbare Ghekiere. Dankbaar voor de ontvangst op deze eerste show buiten België, naar eigen zeggen hun "tweede festivalshow ooit". En terecht: het staat verrassend goed vol bij de Boog, zeker voor muziek die vroeger ongetwijfeld in de Valkhofkapel geprogrammeerd zou zijn (maar daar is dit jaar alleen nog een poëzieavond toegestaan). Hoogtepunt van de set is 'Caroline', waarin Ghekiere opnieuw verrast door zijn stem steeds verder open te breken, weg van de microfoon, alsof hij even frontman is van een firstwave emo-band uit begin jaren 90. Schoon begin van de zondag. (RO)

7. Ciao Kennedy

© Heyta Melssen

Ciao Kennedy is niet bang om weird te doen

Het is altijd een ondankbaar tijdslot, zondagavond half 11 in het Valkhof. Waar normaliter de meeste neuzen van de Arc naar de Boog draaien en na 45 minuten tot een uur weer terug, rennen mensen nu massaal richting de laatste uitzichtplekjes om te zien hoe de Waal weer in brand gestoken wordt en de lucht boven Nijmegen met vuurwerk versierd wordt. Zodoende beginnen de Brusselaren van Ciao Kennedy vanavond in eerste instantie voor de spreekwoordelijke anderhalve man en een paardenkop te spelen.

Desalniettemin zetten ze moedig van wal met hun jazzfusion in het straatje van bands als Sungazer. Ciao Kennedy is niet bang om weird te doen vanavond. Bijna volledig instrumentaal spelen ze vanavond tracks van hun debuutalbum Solarium dat dit voorjaar verscheen. Het album en ook het concert vanavond voelen als een soundtrack bij een absurdistische sciencefictionfilm. Je moet zelf het verhaal erbij bedenken, maar de mensen die niet van vuurwerk houden lijken dat met alle plezier te doen. Terwijl iedereen zijn eigen avontuur aan het beleven is zijn de laatste vuurpijlen afgestoken, en komt de rest van het Valkhofpubliek ook weer aansluiten om mee te doen in die avonturen. Zo blijkt maar weer, weird doen loont. (TvA)

6. Bolis Pupul

© Marijn Davids

Bolis Pupul is een meester in de spanning en ontlading

Zes jaar geleden alweer was Bolis Pupul samen met Charlotte Adigéry één van de revelaties van het Valkhof Festival. Waar een zangeres vaak meer aandacht krijgt dan haar begeleidende muzikant, trok Bolis Pupul toen al minstens evenveel de aandacht, en dit jaar mag hij laten zien dat hij het ook zonder Charlotte Adigéry kan. Na zijn prachtige album Letter To Yu, vorig jaar uitgebracht op het label van de Dewaele broers (Soulwax, Too Many DJ’s), in wiens studio het album ook werd opgenomen en die het album meeproduceerden zijn de verwachtingen weer hoog.

Pupul dompelt het publiek voor het Arc-podium van het Valkhof Festival een uur lang onder in cultureel verantwoorde dancemuziek. De invloeden van Soulwax en ook Kraftwerk zijn duidelijk te horen, maar ook de field recordings die hij in Hong Kong maakte zijn prominent aanwezig. De reis waarop hij deze opnames maakte, vormt de oorsprong voor Letter To Yu. De reis en het album zijn een ode aan zijn in 2008 overleden moeder. Dat soort verhalen zijn mooi, en Letter To Yu is soms een zeer emotioneel album, maar uiteindelijk maakt Bolis Pupul dancemuziek en gelukkig kan er ook voldoende gedanst worden. 

Pupul bouwt zijn set ingenieus op met momenten van spanning en ontlading. Na enkele meer ingetogen tracks, allemaal nauw aan elkaar geplakt, pakt hij halverwege uit met de debuutsingle ‘Completely Half’ en stuitert over het podium. Na opnieuw een periode van spanningsopbouw komt zijn zus Salah Pupul gesluierd in een rode doek het podium op om samen ‘Ma Tau Wai Road’ te doen en het publiek opnieuw te laten ontladen. Afsluitend met ‘Doctor Says’ en ‘Spicy Crab’ ontaart het Valkhof in een heuse danceclub. (TvA)

5. Pitou, Luwten en Naaz

© Egbert Middelink

Pitou, Luwten en Naaz: een staaltje vrouwpower van de bovenste plank

Pitou, Luwten en Naaz laten zien wat er gebeurt als vrouwen elkaar vieren, dragen en samen gaan voor meer. Ze laten weten dat ze elkaar zagen tijdens een concert en elkaars muziek ontzettend waarderen, maar dat ze ook al tijden goede vrienden zijn. Daardoor kwam het idee om hun krachten en hun muziek te bundelen en op tour te gaan. Ze betoveren vanaf het eerste moment, waarop ze juist dat plan bezingen. Dat doen ze driestemmig met af en toe een slag op een gitaar om toon te houden. Het publiek bij de Arc is direct verkocht. Alle drie worden vandaag even in the spotlight gezet. Pitou trapt af. Met haar prachtige zangstem en eclectische muziek waar indie, singer/songwriter en hier en daar Oosterse tonen te horen zijn, neemt ze je mee in een droom. De achtergrondstemmen worden verzorgd door Luwten en Naaz.

Die droom wordt voortgezet door Luwten. Haar muziek heeft meer elektronische invloeden en is iets rauwer dan die van Pitou, maar wordt nog steeds meegedragen door de andere twee. Waardoor de verschillende stijlen van de vrouwen ineen geweven worden. Dan is het de beurt aan Naaz die opvalt met haar poppy en Middenoosterse klanken en hoge, loepzuivere zang. Ze zingt het nummer Azadi dat ze herschreef voor Jina Mahsa Amini. Een 22-jarige vrouw die in 2022 overleed in Iran, nadat ze in elkaar was geslagen omdat haar hoofddoek niet goed zat. Ze draagt het nummer ook op aan Palestina en Iran. Maar vooral aan vrouwen. “In Koerdistan hebben we een gezegde: zonder vrouw, geen vrede.” Het publiek juicht luid na deze uitspraak. Het lijkt precies de boodschap samen te vatten die de drie zangeressen willen neerzetten. Het optreden is een staaltje vrouwpower van de bovenste plank, van drie super getalenteerde zangeressen, waar je makkelijk een hele dag naar kan luisteren. (MR)

4. aja monet

© Heyta Melssen

Bevlogen aja monet houdt publiek een confronterende spiegel voor

“When I see this beautiful church, I see blood." Kernachtiger kan ze het niet brengen. Overal in Nederland ziet zij sporen van het slavernijverleden. Aja monet staat op tegen onrecht en haar gedichten fungeren als krachtige dragers van de activistische boodschappen waarmee ze streeft naar sociale verandering. “You can make the difference. We can make the difference." Ze heeft het dan net gehad over het veranderde leven van een zwarte vrouw in het Amerika van Trump. Als er geroezemoes klinkt in de kerk haalt ze uit: “I hear your chuckle, but you are no different."

Ze verwijst naar het huidige Nederlandse politieke klimaat waarvan ze heel goed op de hoogte is. Elk woord is raak, elke emotie komt over en elke beschuldiging is waar. Waar komt die haat tegen een donkere huidskleur vandaan? Iedereen stamt uit Afrika. Maar gelukkig ziet ze ook hoop. “There are white people, and there are people who happen to be white.” Het verschil is subtiel maar herkenbaar. Overigens geldt datzelfde onderscheid ook binnen black people. En de mensen die dit verschil doorhebben, zij maken het verschil.

Monet roept haar bevrijdende slam poetry van de kansel en ze fluistert vanaf het podium met een bevlogen energie die wordt versterkt door de virtuoze jazzmuzikanten die haar omringen. Haar gedichten gaan over diepgaande maatschappelijke thema’s waarbij ze de harde woorden niet schuwt. Slavernij. Vrouwenonderdrukking. De rechten van zwarte mensen en mensen uit de queer-en transgemeenschappen. Illegaliteit – “nobody’s illegal!” Kinderen die niet het recht hebben om te sterven maar om te leven. Maar haar teksten gaan ook over liefde en plezier. Hoewel streng, is aja monet ook mild. Ze gelooft in het positieve en eindigt met een gedicht over 'joy, which is different from happiness'. Zij laat haar publiek ademloos en niet onberoerd achter. Zij heeft een snaar geraakt die hopelijk nog lang gaat natrillen. (HM)

3. Altin Gün

© Heyta Melssen

Valkhof loopt vol voor Altın Gün

Het Valkhof staat helemaal vol voor Altın Gün: een contrast met hoe ze hier ooit begonnen, namelijk op het kleinste podium. Van vooraan bij de Arc tot helemaal achteraan bij de bar staan mensen te kijken naar de Amsterdamse band die al vrij vroeg begint met spelen. Ze doen wat je gewend bent van ze: zelf staan ze redelijk statisch op het podium, maar ze dwingen het publiek tot dansen met hun Turks Anatolische groovy en psychedelische klanken en nemen je mee in een andere wereld en tijd met een eigen take op oude Turkse volksliedjes. Het lijkt of je wordt vervoerd van de jaren 70 tot nu. Met groovy gitaren, sitar-solo’s, djembé-solo’s en synths, wordt je steeds iets verder naar het nu gebracht.

Hoewel je eigenlijk niet stil kan blijven staan op deze muziek, is het lastig bewegen in het Valkhof. Mensen staan hutje mutje op elkaar en veel bezoekers doen er desalniettemin alles aan om toch vooraan te komen om een glimps van de band op te vangen. Altin Gun lijkt uit de voegen van het Valkhofpark gegroeid te zijn. Afgelopen jaar stonden ze nog op het grootste podium van Down the Rabbit Hole. Dus misschien dat er door de organisatie toch eens gekeken moet worden naar een plek waar je dat aantal mensen kwijt kunt?

Meer achterin doen mensen toch een poging tot dansen. De lichten van het verhoogde terras bij de Arc wiebelen in de lucht door mensen die af en toe een handje in de lucht steken of op hun eigen plek losgaan. Ook meer achterin wordt er gedanst. Hier en daar wappert een sjaal of zakdoek in de lucht. Maar het publiek blijft tam. Ook als de meer eigentijdse electronische, psychedelische muziek wordt gespeeld op het eind. Aan de band ligt het in ieder geval niet. (MR)

2. Jacob Alon

© Hans van Wijk

Jacob Alon doet het podium vijf keer zo groot en vijf keer zo klein lijken

Slechts omgeven door twee akoestische gitaren stapt Jacob Alon deze middag als eerste act op het Arc-podium van het Valkhof Festival op. Ondanks eerdere succesverhalen en een prachtige debuutplaat is de vraag of Alon met diens breekbare, intieme folk-pop liedjes het publiek kan weerhouden de vorige avond nog eens uitgebreid te gaan bespreken. Vanaf openingstrack ‘Don’t Fall Asleep’ is echter direct duidelijk dat we ons onnodig zorgen maken. Jacob Alon is zowel qua zang als gitaarspel zo sterk dat hen het hele veld voor het podium muisstil weet te krijgen drie kwartier lang. Paradoxaal genoeg voelt het Arc-podium zowel vijf keer zo groot als vijf keer zo klein terwijl Jacob Alon staat te spelen.

Hun teksten over de zoektocht naar zelfacceptatie en de pijn en verdriet die daarbij komen kijken hebben zoveel kracht. Teksten als “A blank space haunted by broken souls // that peer through their windows // waiting to meet you” van ‘Golden liquid 25’ scheppen direct een hele wereld aan beelden, ook voor diegenen die niet regelmatig poppers gebruiken. Je vergeet even dat je naar een debuterende muzikant staat te luisteren en niet een doorgewinterde troubadour. Tegelijkertijd heeft de Arc nog nooit zo intiem en klein gevoeld. Want ondanks al dat verdriet en trauma staat Jacob Alon met een lichtheid en opgewektheid te spelen. Het vrolijke getokkel op zijn gitaar, de verwondering en vriendelijkheid waarmee hen het publiek toespreekt, plots denk je dat je bij een huiskamerconcert aanwezig bent. In deze ontwapenende verwondering lijkt Jacob Alon kracht te hebben gevonden en hen draagt deze
aan hun publiek over. (TvA)

1. Min Taka

© Marijn Davids

Min Taka is een popster, en de jonge Valkhofbezoekers weten het al

Het heeft dit weekend nog niet zo vol gestaan bij het Boog-podium van het Valkhof Festival en het was ook nog niet gevuld met zoveel jonge mensen. Die zijn hier met een doel gekomen en dat doel heet Min Taka, de Turks-Nederlandse muzikante die aldus haarzelf ‘pixie-pop’ maakt en een rockster in the making is, als ze die status niet al bereikt heeft en wij dat gewoon nog niet weten. Ondanks dat ze vorig jaar nog met de Popronde meedeed (ze memoreert zelf aan een legendarisch optreden in Coffeeshop De Kronkel hier in Nijmegen) valt meteen op hoe compleet Min Taka is, zowel muzikaal als wat betreft presentatie. Ondanks dat haar pixie-pop een mix van rock, pop, drum & bass, jazz en grunge-invloeden bevat, voelt het nooit rommelig, incoherent of bij elkaar geraapt. De tracks volgen elkaar logisch op en voelen origineel en toch toegankelijk. Daarbij wordt Min Taka gesterkt door een superstrakke band die haar tracks nog meer eigenheid geven.

Ondertussen jut ze haar publiek constant op, rent het hele podium over, speelt gitaar en haalt gewoon al haar lines. Haar manier van praten is voor de zure oude rocker misschien overdreven en iets te Amerikaans, maar de jongeren voor het publiek peuzelen het op. Zij zien dat hier de volgende artiest in het rijtje Billie Eilish, Olivia Rodrigo en Chappell Roan staat, artiesten die kunnen experimenteren en innoveren en tegelijkertijd de meest aanstekelijke pop kunnen maken. Als Min Taka dan richting het einde van haar optreden een cover van Madonna’s ‘Hung Up’ inzet, kunnen zelfs de oude rotten niet stil blijven staan. (TvA)