Pixies + The Pale White (voorprogramma). Vrijdag 2 augustus 2024, Openluchttheater De Goffert, Nijmegen
37 jaar na het debuut gelden de eerste vier platen van Pixies als absolute klassiekers. De simpele, gruizige garage-rock met zijn karakteristieke loud-quiet-loud-songstructuur zijn van immense invloed geweest voor meerdere generaties aan bands en een verscheidenheid aan genres. Na een pauze van tien jaar tourt het viertal sinds 2004 weer in grotere zalen dan ooit tevoren, nu hun belang eindelijk op grote schaal wordt erkend. Twee dagen achtereen staan ze in het relatief intieme - en tweemaal stijf uitverkochte - Nijmeegse Openluchttheater de Goffert. Op vrijdag zijn wij er bij.
Het concert
Eerst is het vanavond nog even de beurt aan The Pale White. Het indierock-trio uit Newcastle, Engeland heeft zijn rol als support-act vanavond duidelijk omarmd. Hoewel men al een aantal jaren meedraait, introduceert de band zich braaf en refereert aan zichzelf op het podium direct als opwarmer. De energieke presentatie van de broers Adam en Jack Hope (gitaar en drums) en bassist Tom Booth is echter minder bescheiden. Met name drummer Jack Hope is een ware blikvanger. Het aan de stoelen gekluisterde publiek van het amfitheater is in haar bewegingsmogelijkheden helaas beperkt. Het ontvangst van The Pale White vanavond is beleefd, maar niet uitbundig.
©
Marijn Davids
The Pale White - OLT Goffert
Kleiner en intiemer
Die passieve houding verandert abrupt wanneer rond kwart voor negen Pixies het podium betreedt. Als democratisch besloten staan mensen massaal op en verzamelen zich voor het podium en op de looppaden. Zeker niet gebruikelijk bij het Openluchttheater, maar het maakt de beleving in een klap kleiner en intiemer.
De band heeft altijd grotendeels zijn oorspronkelijke bezetting gehouden, afgezien van structureel geschuif met bassistes. Oerlid Kim Deal (tevens van The Breeders) was er bij de reünie in 2004 aanvankelijk nog bij, maar inmiddels zijn we al weer twee bassistes verder en sinds kort wordt men op het podium vergezeld van Emma Richardson (ex-Band of Skulls). Zanger/gitarist Black Francis blijft als voornaamste songschrijver het middelpunt.
©
Marijn Davids
Pixies - OLT Goffert
Een zekere routine
Het zwaartepunt ligt vanavond weer op ouder werk. In het bijzonder de albums Doolittle (1989) en Bossanova (1990). En dat is waarschijnlijk zoals het publiek het ook het liefst heeft. De ontvangst van wat nummers van het in oktober te verschijnen album The Night the Zombies Came is merkbaar milder. De presentatie heeft iets passiefs, maar dit sluit wel aan bij het minimalistische songmateriaal. Er wordt nauwelijks iets gezegd tussendoor en een zekere routine kan het niet ontzegd worden. Maar mede doordat de nummers zelden een lengte van drie minuten overschrijden slaat het nooit echt dood. Jammer blijft het dat het publiek ook staand niet echt de mogelijkheid heeft fysiek uit haar dak te gaan. Een moshpit is tussen de stenen trappen van het Openluchtheater helaas nauwelijks mogelijk.
Op deze zwoele zomeravond krijgen Spaanstalige nummers als 'Vamos' en 'Isla de Encanta' even een extra exotische lading. Een hoogtepunt blijft publieksfavoriet 'Where is My Mind', waar de lampen even vol de getrapte tribune opgaan. Klassieker 'Debaser' ontbreekt vanavond helaas. Gisteren maakte die nog onderdeel uit van de set.
Geen encore
Na anderhalve uur en een kleine 30 nummers later is het klaar. Geen encore, wat de indruk van een routineoptreden wel enigszins onderstreept. Toch is het mooi dat we de mogelijkheid hadden om Pixies in de relatieve intimiteit onder de theaterzeilen van de Nijmeegse Goffert te kunnen zien. Een band wiens inmiddels legendarische status ze meestal tot grotere podia veroordeelt.
©
Marijn Davids
Pixies - OLT Goffert
©
Marijn Davids
Pixies - OLT Goffert