De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het nieuwe album van Black Bottle Riot: That’s Amore.

De band

De Nijmeegse Southern rockband Black Bottle Riot bestaat al vijftien jaar en bracht tot nu toe vier studio-albums uit: het titelloze debuutalbum (2011), Soul In Exile (2013), Indigo Blues (2015) en Fire (2019). That’s Amore verscheen eerder dit jaar en is hun vijfde plaat.

Black Bottle Riot bestaat uit Simon Snel (zang/gitaar), Mike Sedee (gitaar), Jaap van den Berg (bas) en Mark Weerts (drums). De band trad onder meer op tijdens festivals als Zwarte Cross, Down The Rabbit Hole, Bospop, Oranjepop, Eurosonic Noorderslag en het Valkhof Festival, en op plekken als Ziggo Dome, het Goffertpark, Tivoli, Doornroosje, Paradiso en AFAS Live. Ook was Black Bottle Riot te vinden op podia in België, Spanje, Frankrijk en Duitsland. De band stond verder onder meer in het voorprogramma van ZZ Top, Pearl Jam, The Black Keys, Rival Sons en Ryan Adams.

De muziek

That’s Amore is wederom geproduceerd door Sebastiaan van Bijlevelt en ook weer opgenomen in de Galloway Recording Studio in Nijmegen. De nummers zijn geschreven in de jaren van de corona-pandemie. Werd op hun vorige plaat Fire alles live in de studio vastgelegd in een aantal takes; op hun nieuwste release gaat Black Bottle Riot een stapje verder. De nummers zijn met een minimum aan takes en overdubs opgenomen en ook zonder ‘fixes’. Medio april was de band te gast in De Basis om te praten over het maakproces van hun nieuwe album en daar gaven de bandleden aan dat ze voorafgaand aan het opnemen de nummers een paar dagen lang uitvoerig doorgespeeld hebben voordat er opgenomen werd. Alles bij elkaar stond alles in krap een week op band.

Voor wie nu denkt dat de Nijmeegse rockband met That’s Amore de crooner-kant op gaat door als albumtitel een nummer van de zoetgevooisde zanger Dean Martin te kiezen: wees gerust. Black Bottle Riot zul je niet snel kunnen betrappen op pastiches van de Great American Songbook. Op hun nieuwste release worden de versterkers en gitaren weer ouderwets opengegooid voor een portie onvervalste rock. De albumtitel is dan ook prozaïscher dan dat: “We kozen voor de titel ‘That’s Amore’ omdat we dat nu allemaal nodig hebben; een beetje liefde.”

Die liefde komt in ieder geval terug in de teksten van onder meer ‘That's Where I Stand’ (sample van de lyrcis: If you're having a hard time, you can't see the light / your mountain's tough to climb, you might need a guide / I'll be your sherpa, stand beside you) en ‘Burning Desire‘ (I long for your company, but still I want you to leave me alone / Girl, I want you near me, but then again I want to be on my own / Oh yeah, I got a burning desire).

That’s Amore bevat elf tracks, waaronder – voor het eerst in hun bestaan op een album – een cover, en wel van ‘Just A Man’ van de Amerikaanse tex-mex-rockgroep Los Lobos. De plaat is wederom in eigen beheer uitgebracht. Als gastmuzikanten op een aantal nummers horen we Thijs Schrijnemakers (Orgel Vreten) op toetsen en Martijn ‘Tinez’ van Toor op saxofoon. Op de opener 'That's Where I Stand' horen we verrassend drummer Mark Weerts de hoofdvocalen doen naast Simon Snel. Het lijkt een ingetogen nummer te worden, tot de gitaar de track openknalt met een loodzware riff. Prima eerste nummer van de plaat door de variatie in tempo.

‘Long Road Down’ was al een single en is bekend BBR-terrein met een lekker rockende gitaar en een catchy refrein. ‘Midnight Walkers’ is fijne uptempo rock en heeft een straf voortjakkerend ritme. Tijdens de vele concerten de afgelopen maanden bleek dat nummer live al een publiekslieveling te zijn. Mooie – en verrassende - toevoeging is de spetterende saxsolo van Tinez van Toor. Tinez horen we ook op ‘Still Got My Soul’, dat een tandje terugschakelt wat betreft energie. Nee, geen Dean Martin-achtige ballad, maar wat betreft sfeer lijkend op ‘The Little Things’ van hun eerste album.

Up next: ‘Just A Man’, de cover van Los Lobos. Degelijk en niet heel erg verschillend van de versie van de tex-mex-band, zij het dat sommige muzikale accenten wat subtieler aanwezig zijn en de zang van Simon het geheel wat rauwer maakt. ‘Burning Desire’ volgt min of meer het pad van ‘Midnight Walkers’ en rammelt stomend de boxen uit. ‘Border Town’ neigt naar country-rock en ademt The Flying Burrito Brothers maar dan geüpdatet naar de 21e eeuw.

Op ‘Stepping Through the Rain’ leeft Simon zich lekker uit op de mondharmonica, maar ook de andere bandleden laten zich niet onbetuigd in dit redelijk chaotische nummer dat somtijds meer lijkt op een studiojam dan een ‘af’ nummer. ‘Hard Bargain’ klinkt als een mix tussen funk en rauwe blues. Straffe drums, bas- en gitaarloopjes en weer de jankende bluesharp van Simon. Met de rocker ‘High Water’ en het bijna melancholisch klinkende ‘Salt To The Sea’ wordt That’s Amore afgesloten.

Het oordeel

Op hun nieuwe plaat klinkt Black Bottle Riot als zichzelf en toch weer niet. Er zijn elementen van hun debuutplaat terug te vinden in de stevige rockers, het ingetogene van hun vorige release Fire en zelfs wat soul van hun tweede plaat Soul in Exile maar er zijn ook verrassingen te vinden in nummers waarin de band een andere invalshoek kiest, zoals bijvoorbeeld in de samenwerking met Tinez van Toor. Dat zorgt ervoor dat That’s Amore een plaat is waarbij je jezelf als luisteraar steeds betrapt op het ontdekken van nieuwe nuances. Black Bottle Riot is zichzelf en toch weer niet op deze release. En dat zorgt na het overrompelende Fire weer voor een pareltje van een ontdekkingstocht.