In korte tijd is de live reputatie van Paracetamøl zich als een olievlek over de provincie en het land aan het verspreiden. Meedogenloos, rauw en energiek zijn de steekwoorden die je in menig recensie terugleest. Nu was het zaak om de geluidsexplosie die Paracetamøl op het podium produceert goed op plaat te vangen. Het mocht van de band zelf nog wel grootser en strakker klinken dan de titelloze ep van vorig jaar. De twee doublures op Behave zijn dan ook opnieuw opgenomen en gemixt. Zo klinkt ‘Beach Problem’ nu nog meer als een raket die op je wordt afgevuurd met dito intro. Ook de afsluiter van de ep ‘Unbiased’ heeft een make over gekregen. Dit was het nummer waarbij het tempo een stuk lager ligt. Niet alleen is de zang verbeterd en klinken de drums dit keer veel vetter, de track staat nu midden op het album. Heel bewust als een soort rustpunt.
Dan hebben we het nog niet gehad over het openingssalvo ‘Hectic Coop’. Dit razendsnelle nummer klokt net onder de twee minuten, maar hierin zit zoveel energie verstopt dat menig garagepunker tijd genoeg heeft om tot een vroegtijdig oraal orgasme te komen. Direct daarna volgt ‘Ice Cold’ waarbij opvalt hoe goed de vocalen van Joey Pechler klinken, net als het beukwerk van drummer Guus van Tiem. Samen met Matthijs Kievit, die dit keer achter de knoppen zat, is hieraan extra aandacht besteed. Niet dat het ook maar ergens ingehouden klinkt; Joey heeft zijn stembanden stuk geschreeuwd en ook de rest van de band geeft alles.
Nummers als ‘Snow’ en ‘Mask Off’ laten een muur aan geluid horen, letterlijk geschreven om een zaal te slopen. Thuis moet je uitkijken dat je niet de buren in de gordijnen jaagt. Een van de hoogtepunten op het album is ‘Black Sugar’, dat iets trager begint om vervolgens met lekker venijnig gitaarspel van Joey en Jamil, stuwende basspel van Guus ten Klooster en opnieuw Van Tiem’s stevige drumwerk uit te monden in een anthem. Het laatste stuk van het nummer mag iedereen meezingen: sha-lala.
Ook met het titelnummer is het goed meebrullen, waarbij de band zelfs groovy uit de hoek komt. ‘Ouf’, de afsluiter, heeft ook al iets catchy, ondanks dat alle remmen los worden gegooid. Het eindigt in een oase van geluid die je als concertbezoeker ook vaak ervaart als je na afloop van een optreden weer buiten staat.
