Albumrelease Juneville + Loes Swinkels (voorprogramma). 11 januari 2019, Doornroosje
Ruim 2,5 jaar na eersteling In the Garden presenteert Juneville vanavond in een volle kleine zaal van Doornroosje de opvolger. Waar hun debuut vooral de relaxte uitstraling had van een zomerse avond met koel briesje, laat opvolger Obey The Heart een aanmerkelijk expressiever geluid horen. Lukt het de band rondom zanger Pieter Nabbe dit geluid live te vertalen naar het podium?
Het concert
Het is een Nijmeegse avond deze vrijdag. Niet alleen Juneville is gevestigd in deze Waalstad, maar ook voorprogramma Loes Swinkels mag zich Nijmegenaar noemen, al heeft ze haar wortels stevig in de Limburgse bodem. Het is óók de avond van de ontboezemingen in Doornroosje. Swinkels die vertelt dat ze heel lang niet gespeeld heeft en bij wijze van spreken ‘rechtstreeks vanonder mijn dekentje op de bank naar Doornroosje is gegaan. En dat kan slechter als ik deze zaal en het publiek zo zie.’
Ook een ontboezeming: Nabbe die enigszins schaapachtig bekent dat hij zijn studenten (Pieter Nabbe is ook docent Nederlands, red.) beloofd heeft met Boef, die in de grote zaal vanavond optreedt, op de foto te gaan. 'En dat moet je dan via zijn manager vragen. Boef is 23 jaar en ik ben de vijftig al gepasseerd. Maar ja, het is gelukt.’ Een veel minder hilarische en zelfs emotionele ontboezeming volgt als Pieter vertelt over het ontstaan van het nummer 'Take a Ride' dat hij schreef na het overlijden van een dierbare vriend. Het zijn verhalen als deze en die van Loes die ervoor zorgen dat er nooit veel afstand is tussen publiek, bands en muziek.
©
Hans van Wijk
Loes Swinkels
Krachtige en gevoelige zang
Swinkels verzorgt het voorprogramma, bijgestaan door gitarist Aldo Spadaro. De singer-songwriter speelt rootsmuziek en Americana met een vleug blues en heeft een stem die hier en daar Stevie Ann echoot. Na een schitterende a capella gezongen opener bestaat haar setlist vanavond uit nummers die ze nog niet op de plaat heeft gezet.
Wat Swinkels aan nieuw repertoire laat horen, kan geschaard worden onder het kopje ‘liefde of ‘verlangen’. Of het nou ‘Home’ is (met een mooi jankende slide als begeleiding), het Nederlandstalige ‘Ook voor mij’ of ‘Let Love In’ (dat, ook door het meezingen van het publiek met het refrein, herinneringen oproept aan Lenny Kravitz’ ‘Let Love Rule’): Swinkels levert een prima set af met krachtige en gevoelige zang.
En ach, dat de gitaar van Spadaro in ‘Take Me Home’ af en toe behoorlijk overstuurd klinkt en daardoor de schoonheid van het nummer wat onderuit haalt: het is een klein smetje. Het is te hopen dat Loes Swinkels weer snel de studio induikt om de nieuwe nummers op te nemen en dat ze niet weer gaat cocoonen op haar bank.
©
Patrick Struijker Boudier
Loes Swinkels setlist
©
Hans van Wijk
Juneville
Vol podium voor Juneville
Een vol podium voor Juneville vanavond. Naast Pieter Nabbe (zang), Thomas Dessing (toetsen/zang), Gert-Jan Brust (bas), Thomas Calis (drums), Bart Spierings (gitaar/zang) en Pieter Klaassen (gitaar) tellen we ook een strijkorkest (met violen en cello) en gastoptredens van gitarist B-j Baartmans en zangeres Lisa Ké. Voordat we songs van de tweede plaat live gaan horen, stort de band zich op al reeds bekend materiaal. Opener ´Sweet Zoë´ van debuut In the Garden is met zijn rustige ritme wellicht niet het meest knallende begin, maar het heeft een aangename en kalm voortkabbelende melodie.
Veel steviger is ´Daddy´: op het eerste album al een van de energiekere nummers maar nu gespeeld met een nog pittiger en massiever geluid. Dat hardere geluid trekt de band door in een geweldige uitvoering van ‘Black Snake’ van hun tweede plaat, deze vrijdag met B-j Baartmans als gastgitarist. Een woeste en striemende blues op volle kracht met een glansrol voor de gitaristen. Idem voor het lied dat hierna volgt: ‘Everywhere’ is dreigend en daalt met wild geraas op het publiek neer.
Nabbe zingt in beide nummers met een urgentie en rauwheid in zijn stem die af en toe ontbreekt in de rustigere nummers. Niet dat hij in de meer bedachtzamere liedjes slecht zingt, dat absoluut niet, maar het neigt soms naar iets te zoet en mist daardoor wat spanning en klankkleur. De afwisseling met de explosievere en de rustigere nummers zorgen vanavond in ieder geval voor een mooie balans.
©
Hans van Wijk
Juneville
Fraai is ‘The Days’ dat deze vrijdag gespeeld wordt met alleen Pieter, het strijkorkest en gitaar op het podium. Een meeslepend en intiem nummer, iets dat ook geldt voor ‘A Summer’s Day’. ‘Evening Train’ is een krachtig duet tussen Nabbe en zangeres Lisa Ké, terwijl ‘Stand Our Ground’ opvalt omdat - zeker live – de melodie op toetsen opzichtig leentjebuurt bij het mellotron-intro van ‘Strawberry Fields Forever’.
Mocht Juneville ooit uitgroeien tot een stadionband, dan is ‘Let Us Be Silent’ de ideale kandidaat voor een meezinger. Een pakkend refrein – dat vanavond al massaal werd meegezongen - in een gloedvol souljasje. Minder pakkend is dan weer ‘Cold Day in Hell’: een bijna jazz-achtige song die voortmoddert zonder ooit tot een punt te komen. Jammer, het zwakste lied deze avond.
©
Patrick Struijker Boudier
Juneville setlist
De band stelt zelf over haar nieuwe plaat dat het ‘een ode aan oprechtheid is. Obey The Heart draait om hartstocht in al zijn vormen.’ Oprechtheid en hartstocht zagen we zeker deze vrijdag. En ook soms charmante rommeligheid. Zaallicht dat uitgaat om de start van het concert aan te kondigen waarna de bandleden nog minutenlang rommelen met hun instrumenten. Een tijd wachten tot de (mooie) videoclip van ‘A Summer’s Day’ op het grote scherm vertoond kan worden. Het nummer ‘You’ dat afgelopen lijkt te zijn, maar waarbij een deel van de band halverwege weer het podium oploopt om verder te gaan. Het zijn wellicht de zenuwen van een releaseshow. En het is charmant rommelig. Maar bovenal zien en horen we vanavond oprechtheid en hartstocht. Juneville laat op Obey The Heart een expressiever geluid horen dat er deze vrijdag in grote mate uitknalde.
©
Hans van Wijk
Juneville