En dan is de beurt aan de hoofdact van de avond, of beter gezegd: de hoofdpersoon. The Naked Sweat Drips hebben weliswaar afgelopen week een nieuw album opgenomen dat vanavond voor het eerst live wordt gespeeld; het is ook het laatste optreden in deze bezetting. De avond is een afscheidsconcert van Kristian Strik die geen gitaar meer kan spelen maar nog net, met één hand, synthesizer. De eens zo virtuoze gitarist kan zijn rechterhand al niet meer gebruiken. Breekbaar loopt hij het podium op, steunend op een wandelstok om zijn rechterbeen te ontlasten en als hij vriendelijk naar de zaal glimlacht doet hij dat alleen met links. Het is hartverscheurend om te zien.
Het concert is van een grote klasse. De nieuwe nummers beuken en prikkelen en ook de wat rustigere nummers hebben een indringend en rauw randje. Alles wordt met tomeloze energie over de uitverkochte zaal heen gestort. Stefan Kollee stuitert over het podium, Jimmi Vos laat zijn drumstel alle hoeken van het toneel zien, Luc Jeuken laat zijn Hammondorgel jammeren en het gitaarwerk van Winand Derks van de Ven springt als vanouds uit de band. Rick Veldkamp bast onverstoorbaar en Kristian zit nu, voor op het podium, met zijn synthesizer.
Bijna alle nummers worden rustig ingezet, dat zijn we niet gewend van deze band. Maar daardoor komt het ijle synthesizerspel van Kristian des te beter uit de verf. De sfeer is fantastisch. Waar zachte nummers vaak worden overstemd door pratend publiek, kun je nu een speld horen vallen. Sommige teksten krijgen, wellicht onbedoeld, een diepere betekenis, zoals wanneer Stefan tijdens het laatste nummer uitschreeuwt: “Make me feel alive.” Een mooie ode aan het leven, dat doorgaat ondanks alles.