Lea Kliphuis + Hans Hannemann
27 februari 2016, Doornroosje
Singer-songwriter lost belofte op een prachtige manier in
Een groot podium, een tengere zangeres met krullenbol en westernboots. Een grote gitaar in haar handen en een big smile op haar gezicht. Zo begon zaterdag 27 februari in Doornroosje het concert ter gelegenheid van 'The World Owes Me Nothing', het tweede album van singer-songwriter Lea Kliphuis.
Geboren en getogen in Friesland, voelt Kliphuis zich inmiddels toch een echte Nijmeegse. Vandaar dat het publiek in Doornroosje vanavond niet alleen uit Nijmegen afkomstig is, maar ook van heinde en verre is toegesneld om de presentatie van haar tweede album mee te vieren. De Paarse Zaal is goedgevuld en het is een warm publiek dat duidelijk voor de muziek en voor Lea zelf komt.
Uit het hoge Noorden is Hans Hanneman afgedaald, om als smaakmaker voor Lea Kliphuis de avond te openen. Deze forse inwoner van Nieuwe Pekela paart het stemgeluid van Tom Waits aan een virtuoos keyboard- en gitaarspel in de traditie van de Eagles. Zijn cd komt later dit jaar uit. Hopelijk vergeet hij dan Nijmegen niet in zijn eerste tournee.
Vijf jaar hebben we op het nieuwe album van Lea Kliphuis moeten wachten, maar het is het wachten waard geweest. Gelukkig heeft Lea zich in die tussentijd niet in een hutje op de hei teruggetrokken. In 2015 hebben wij van 3voor12 Gelderland haar in elk geval kunnen zien op het Festival De Oversteek en tijdens Grasnapolsky in Radio Kootwijk.
Toch was het spannend hoe haar nieuwe album eruit zou zien. Of eigenlijk: hoe zou het klinken. Op haar eerste plaat uit 2010 waren invloeden te horen van Ilse de Lange en Mary Gauthier en Americana uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw. Hield ze dat vast, of ging ze een andere richting uit?
De nummers voor het tweede album schreef ze samen met Marien Dorleijn (Moss) en het album nam ze op met Tim van Delft en Jop van Summeren (De Staat) en JP Hoekstra. Van deze invloeden is echter niets terug te vinden op het album. Het lijkt eigenlijk nergens op. En dat is bedoeld als een groot compliment.
Lea Kliphuis heeft kans gezien om in de afgelopen jaren een volkomen eigen sound te ontwikkelen. Natuurlijk zijn er verwijzingen te horen naar country- en americana-invloeden. Maar het knappe is dat de nummers na afloop van het concert blijven hangen en bij beluistering op de cd heel bekend klinken. Waarbij vooral de intiemere nummers in kleine bezetting indruk maken.
Lea heeft de belofte die ze heeft gemaakt met haar eerste album op een prachtige manier ingelost. Nu maar hopen dat we geen vijf jaar hoeven te wachten op een derde album.