Wie: frontman Roman Rappak van Breton
Waar: Bij de picknicktafels achter de Arc, vlak voor het optreden
Wanneer: donderdag 19 juli 2012

Houd je van wandelen?
"Sinds een tijdje doe ik aan hardlopen. Niet zozeer om fit te blijven,
maar vanwege de adrenaline. Goedkope drugs, eigenlijk. Ik heb trouwens
gehoord dat de Vierdaagse eindigt in een zuipfestijn. Klopt dat? Het
idee sprak me wel aan, om eerst een lange wandeling te maken en dan
heel dronken te worden samen met de mensen die je onderweg tegenkomt."

Waar luister je nu zoal naar?
"Momenteel veel naar Hit-Boy, een producer die Jay-Z net getekend
heeft, naar het nieuwe Flying Lotus-album, en naar TNGHT, een act van
Hudson Mohawke en Lunice. En naar David Bowie. Geen idee waarom."

Ik ben net voorgesteld aan jullie bandlid Clive. Die naam kende ik nog niet?
"Ja, Clive werkt aan van alles. In een uur ontwerpt hij een t-shirt en
een poster tegelijk. Hij heeft ook al onze albumcovers gemaakt.
Eigenlijk zijn we een heel collectief. Op het podium zie je vijf
bandleden. Maar alle mensen met wie ik werk, producers, fotografen en
schrijvers, dat zijn er zeker twaalf. We gebruiken de naam BretonLABS
als we niet de band bedoelen, maar de hele groep. We doen alles van
documentaires tot webdesign."

Op bootlegs lijken jullie een traditionele gitaarband. Maar op de
plaat hoor ik in nummers als Interference en Plastic Boxes heel
bijzondere geluiden. Hoe breng je die live?
"Ja, dat is echt een uitdaging. Vooral bij indiebands, beter gezegd
niet-poppy gitaarbands, bestaat het gevaar dat ze gedateerd klinken
omdat ze gitaren en drums gebruiken. Eigenlijk is alle muziek
elektronisch tegenwoordig, van hiphop en club tot popmuziek. Ik vind
het zwak om stukken muziek weg te laten als je ze live niet zo op een
gitaar kunt spelen als, zeg, Mudhoney of de Stones. Er is nu eenmaal
de ontwikkeling met samples, technologie en laptops. Wij gebruiken
enkele strijkarrangementen van Hauschka en zijn orkest uit Berlijn en
kopiëren elk deel van wat een cello zou spelen naar een knop. Dat vind
ik juist cool. Het is geen karaoke, met die knop kun je fouten maken,
je kunt hem hard of zacht indrukken. Zo vertalen wij dus onze plaat.
Het is erg makkelijk om een laptopband of SoundCloud-band te zijn. Dan
zie ik liever Hot Chip of Metronomy. Dat zijn muzikanten die alles
zelf spelen, maar het is wel elektronisch, ze hebben die DFA-, die LCD
Soundsystem-vibe. Je kunt bij je publiek niet aankomen met een laptop
waarop je dan op de spatiebalk drukt. Ons publiek hoort echt wel of
het van een iPod komt."

Heb je een idee wat je publiek liever ziet: jullie liveband, het album
of jullie abstractere songs op SoundCloud?
"Het idee van elf songs op een album - zes op de ene kant, vijf op de
andere - is iets van twintig jaar terug. Als je een band nu leuk
vindt, klik je wat rond en vind je alles op Spotify of Amazon. Het
lijkt me stom om enkel één album uit te brengen met de tracks die wij
goed vinden, en de rest te verbergen. We brengen alles wat we maken
uit op een EP of online, soms voor niks, soms in winkels. Het beeld
dat mensen echt bij een band hebben, zie je uiteindelijk wel in de
playlist op hun iPod. Als band moet je nederig zijn. Mensen kunnen al
je werk vinden en hergebruiken. Daarom is ons 'live' ding anders dan
de tweede ep, en is de tweede ep anders dan het album, en wordt het
tweede album weer anders. Het evolueert hopelijk zo dat iedereen tegen
het eind van de carrière van Breton zijn eigen Greatest Hits kan
verzamelen, en dan is de jouwe weer anders dan de mijne."

Loop je als band achter de muziekinstrumenten-industrie aan, of maak
je juist al je geluiden zelf?
"We gebruiken onze eigen samples, we maken voortdurend veldopnames. Ik
probeer zelf niet teveel een elektronicanerd te worden, want je
verliest al je energie en opwinding daarin. Vaak zijn het vier, vijf
seconden in een song waar ik door geraakt word, waarvan ik denk: god,
dat werkt. Maar daar doe ik het wel allemaal voor. Als muzikant kun je
zes uur lang aan hetzelfde stuk muziek blijven werken, je wordt gek en
blijft maar dingen toevoegen. Maar het publiek hoort het maar één
keer. Een handig middel om het minimum te vinden, is Maschine van het
Duitse bedrijf Native Instruments. Dat werkt als een sampler. Maar het
blijft een mysterie voor me waarom ik houd van onze songs. Hier zit ik
dan, tourend met een album, en ik kan je niet uitleggen waarom ik
ervan houd. Terwijl die analyse juist het boeiende is van het zitten
in een band."

Wat kunnen we zoal nog van jullie verwachten dit jaar?
"Nou, we zijn begonnen aan het nieuwe album. En we zijn druk bezig aan
een show in Parijs. Ik mag er nog niet teveel over vertellen, want het
is een verrassing en een Franse tv-zender gaat het uitzenden, maar er
komt een bepaalde techniek met film en projectie bij kijken die we nog
nooit eerder gebruikt hebben. We moeten het op een bepaalde manier
schieten zodat het werkt. Er zijn ook maar drie plekken in Europa waar
je dat kunt doen. Het wordt heel bijzonder. Over ongeveer een maand
kan ik meer details geven. Check onze Facebook maar."

Welk doel wil je als collectief bereiken?
"Het doel is altijd hetzelfde gebleven. Het is... Ik weet hoe
opgewonden ik raak van muziek en films en geluiden en dingen. Wanneer
ik sterf, wil ik een nauwkeurig portret achterlaten van waar we
stonden, waar ik was met mijn vrienden, waar we leefden en waar we van
hielden. Dat is het enige doel dat we ooit gehad hebben."