Backfire slaat modderfiguur
De Maastrichtse hardcorepunkband Backfire! begint een half uur later dan gepland. Het wordt niet echt duidelijk waarom dit het geval is, de band verontschuldigt zich in ieder geval nergens voor. Backfire! staat zowel voor trage breakdowns als hardcore on speed. Backfire! weet prima hoe je harde muziek moet maken. De band draait niet voor niets al zeventien jaar mee in het hardcorecircuit. Helaas irriteren de kwajongens uit het zuiden ondanks hun vrij sterke spel mateloos. Een show die al uitgelopen is, leent zich er niet voor te vertellen hoe lekker je het toch vindt om gratis te zuipen op de Zwarte Cross. De ellenlange verhalen van zanger Patrick Coenen slopen het tempo uit de show. Backfire! is alleen leuk als het vlotjes loopt, vandaag slaat de gerenommeerde hardcoreband op dat gebied een modderfiguur en straalt niet bepaald sympathie uit naar het publiek dat een half uur heeft gewacht op zijn helden. Het bedanken van de organisatie en het publiek komt dan ook meer over als een goedmakertje dan een compliment. Jammer, want Backfire! is een prima band, waarbij normaal hun goede muziek zegeviert. Vandaag is dat helaas niet het geval.
Zwarte Cross: modder, metal, mokerslagen
Zondagse zware metalen route
De laatste dag op de Metalweide, 3voor12 gelderland hijst zich nog eenmaal in een zwart t-shirt en wandelde door de poorten van de hel de wei in om verslag te doen.
Satans zondagse preek
Naast de ochtendmis geleid door Oeboema kende de Zwarte Cross op de Metalweide ook een Zwarte Mis, geleid door Satan in hoogsteigen persoon. Daar was het motto “Als we maar veel drinken dan komen we uiteindelijk in de hel.” Ondersteund door krachtige powerriffs bracht de heer der duisternis met een welgemeend “Whoaaaaaaaaaaaaa” de menigte in vervoering. De boodschap is duidelijk. Beuken tot je er bij neervalt. Muzikaal leidt Satan ons langs melodieuze hardrock die we nog zo goed kennen van bands als Judas Priest en Iron Maiden. Het is aangenaam smullen van deze allesbehalve taaie rockveteranen.
Suicidal Tendencies nog steeds springlevend
Een vader neemt zijn zoontje op de nek mee naar zijn eigen jeugd: Suicidal Tendencies speelt op het Aardschokpodium, en doet dat met de borst vooruit. De thrashmetal van deze gasten is uniek in zijn soort. Een bombardement vindt plaats met dit zwetende, springende en rockende orkestje. War Inside My Head wordt door het publiek dat meer dan een uur onder vuur ligt uit volle borst meegezongen. Bassist Steve Brunner tokkelt over alle frets alsof hij in een Spaanse flamencoband speelt. Dit glansrijke gezelschap hoeft zich nergens druk om te maken en speelt achteloos en in een (zelf)moordend tempo haar klassiekers. Drummer Eric Moore is een ware kunstenaar. Als goochelend met zijn drumstokken serveert hij de gelukkige aanwezigen een fantastische drumsolo. In het slotstuk werkt de band toe naar een immense apotheose, het podium stroomt namelijk vol met publiek en het laatste nummer wordt in gezelschap met hen over de weide geblazen. Ineens hebben de Amerikanen een compleet Achterhoeks mannenkoor op de backing vocals. Het is duidelijk: Suicidal Tendencies leeft!