Bands die pas veel later de erkenning krijgen die ze verdienen: The Zombies kunnen er als geen ander over meepraten. Vandaag de dag geldt het album ‘Odessey & Oracle’ als mijlpaal in de muziekgeschiedenis, maar dat staat in schril contrast met de lauwe reacties in 1968. Tegen die tijd was de rol van The Zombies in de British Invasion van de jaren zestig feitelijk al uitgespeeld. De band had wat successen gehad met singles als She’s Not There en Tell Her No, maar verdere hits bleven uit. Tegen de tijd dat O&O na een zwaar opnameproces eindelijk uitkwam (en grotendeels schouderophalend werd ontvangen door de pers) was de band al gedesillusioneerd ter ziele gegaan. Er was nog een postume hit met Time Of The Season, maar het zou decennia duren voordat het balletje der erkenning echt begon te rollen.

Na een kritische her-evaluatie van hun werk touren Colin Blunstone en Rod Argent sinds begin deze eeuw weer als The Zombies, en niet geheel zonder succes. Een reeks goed ontvangen integrale vertolkingen van ‘Odessey & Oracle’ (onder andere op All Tomorrow’s Parties) bewezen al dat de band nog steeds een brug kan slaan tussen het nostalgiecircuit en kritische relevantie. Met een nieuwe plaat en een belofte om de ‘legacy’ van de band uit te diepen, lijkt de band het hervonden momentum vast te willen houden op hun huidige tour. Maar slagen The Zombies daarin vanavond in Luxor Live?

En dat brengt ons naar de dag van vandaag. Op de performance zelf is weinig aan te merken. Zowel Blunstone als Argent zijn nog verrassend goed bij stem na vijftig jaar, en de band – met onder andere voormalig Kinks bassist Jim Rodford in de gelederen – brengt de klassieke hits op strakke, waardige wijze. Ondanks de hoge leeftijd weet met name Rod Argent nog een prima dosis energie naar boven te halen, regelmatig gekke bekken trekkend tijdens zijn intense orgelpartijen.

De grootste zwakte van het optreden ligt verrassend genoeg in de setlist. Het zwaartepunt ligt ditmaal niet op het zelfgeschreven 60’s werk; slechts één derde van de vuistdikke set valt in die categorie. Het leeuwendeel bestaat uit covers, nummers van het AOR-getinte nieuwe album ‘Breathe In, Breathe Out’ en een stevige berg solomateriaal van de kernleden. Vooral met dat laatste maken The Zombies hun ‘legacy’ belofte meer dan waar. De bijbehorende geschiedenisles van hun invloed op de rockhistorie is een welgegunde overwinningsronde. Maar het maakt de set wel wat onevenwichtig, uiteenlopend van de 80’s softrock van Old And Wise (Alan Parsons met Colin Blunstone) naar het proggy God Gave Rock ‘n Roll To You (latere Kiss-anthem, oorspronkelijk van Argent). Zo wordt het een avond met een hoge nostalgiefactor, maar niet eens zozeer naar de Zombies zelf.

Het gebrek aan homogeniteit en het lage Zombies-gehalte zorgt er voor dat het wat achter blijft bij de verwachtingen. Daarentegen kan geen enkele set met waardige vertolkingen van A Rose For Emily en Care of Cell 44 ooit als écht tegenvallend worden geclassificeerd. Wellicht ditmaal meer nostalgie dan relevantie, maar de waardering van het goed gevulde Luxor Live is er niet minder om. Het zij ze, zeker gezien de bandgeschiedenis, meer dan gegund.