Gelderland kent feitelijk maar weinig échte poppodia, maar wat niet veel mensen weten, is dat Harderwijk beschikt over een zaal die zeker gerekend mag worden tot de mooiere zalen in het genre. Vanavond wordt de grote zaal niet gebruikt maar vinden de drie optredens in het cafégedeelte plaats, waar de hardwerkende Harderwijkse crew een tijdelijk podium heeft opgebouwd. Helaas is het vanavond geen volle bak, maar de sfeer is daar niet minder gezellig door.
Met de beginnende schemer in de rug begint het Arnhemse Phoenix Park aan hun set die bol staat van verwijzingen naar sixties en seventies rock in de trant van The Who en Led Zep. De traditionele Beatles-cover en award winning Helter Skelter is ook van de partij. De jonge heren van Phoenix Park hebben vanavond niet de minste invaller: Maarten Rischen van Shaking Godspeed hanteert de stokken. Het is te merken dat de voorbereiding op dit optreden slechts een gezamenlijke sessie bedroeg. De band is wat zoekende en dat leidt ertoe, dat dit optreden niet de boeken ingaat als de beste van Phoenix Park.
Roy Santiago is naar eigen zeggen slecht bij stem, en dat blijkt tijdens het optreden geen overdreven mededeling. Desondanks weet de lange Nijmegenaar zijn intense nummers, die doen denken aan Pavement, Pixies en Pulp, overtuigend op het publiek over te brengen. De band van Roy bestaat uit ervaren en gerenommeerde muzikanten, waardoor enige improvisatiedrang met een paar blikken opgevangen kan worden. Met een gezonde dosis podiumhumor evolueert het optreden tot een gedegen, opgewekt en gevarieerd geheel.
Aan The Jacobites de eer om met hun sixties/ninetiesfeel indiepop de Harderwijkers naar huis te sturen. De band maakt een positieve ontwikkeling door: de setlist bestaat ditmaal dan wel voornamelijk uit uptempo nummers; ze worden met wat meer energie gebracht dan tijdens eerdere optredens. We gaan zien of de nieuwe bassist Fortuné Elekonawo de voorspoed verder toe laat nemen voor The Jacobites. De eerste kennismaking in Estrado is in elk geval positief.