Vorig jaar opende het Nijmeegse Fruit Of The Original Sin - de bandnaam komt van een poster uit de film The Elephant Man - het Lift!-podium als lokaal talent. Intussen bracht de band zijn debuutplaat uit en sluit ze het Lift!- podium af.
CONCERT
Fruit Of The Original Sin, Lift!, maandag 18 juli 2011
MUZIEK
Gedreven rock met een nineties-feel.
PLUS
Veertig minuten lang imponeert de band met strak spel. De vierkoppige band is duidelijk het geesteskind van zanger en gitarist Freek Philippi, maar zijn bandleden zijn aan hem gewaagd, zoals te zien is in enkele leuke gitaarduels. Hij is een overtuigende frontman geworden, die zich bovendien niet als one-trick-pony laat betitelen. Wanneer in nummers als No More Blue Tomorrows enkele langzamere instrumentale stukken langskomen, lijkt het even alsof er een andere band staat te spelen en valt het woord 'episch'.
MIN
Ook al staat Philippi enorm zijn best te doen, hij heeft helaas wel een bepalende zagerige stem én een fetish voor effectpedalen. Zijn nummers beginnen steevast interessanter dan ze eindigen, en vaak erg abrupt. Over sommige overgangen binnen een en hetzelfde nummer lijkt evenmin goed nagedacht. Wil hij gaan doorbreken met zijn band, dan zal hij meer onderscheidende nummers moeten gaan schrijven. Daarnaast zijn de industrial rockinvloeden van de debuutplaat live nauwelijks te horen. Na een klein half uurtje begint een te groot gedeelte van het publiek te keuvelen.
CONCLUSIE
Hier staat een gerijpte band heel redelijk te spelen. Nu
moet alleen het songmateriaal nog pakkender.
CIJFER
7
CONCERT
Fruit Of The Original Sin, Lift!, maandag 18 juli 2011
MUZIEK
Gedreven rock met een nineties-feel.
PLUS
Veertig minuten lang imponeert de band met strak spel. De vierkoppige band is duidelijk het geesteskind van zanger en gitarist Freek Philippi, maar zijn bandleden zijn aan hem gewaagd, zoals te zien is in enkele leuke gitaarduels. Hij is een overtuigende frontman geworden, die zich bovendien niet als one-trick-pony laat betitelen. Wanneer in nummers als No More Blue Tomorrows enkele langzamere instrumentale stukken langskomen, lijkt het even alsof er een andere band staat te spelen en valt het woord 'episch'.
MIN
Ook al staat Philippi enorm zijn best te doen, hij heeft helaas wel een bepalende zagerige stem én een fetish voor effectpedalen. Zijn nummers beginnen steevast interessanter dan ze eindigen, en vaak erg abrupt. Over sommige overgangen binnen een en hetzelfde nummer lijkt evenmin goed nagedacht. Wil hij gaan doorbreken met zijn band, dan zal hij meer onderscheidende nummers moeten gaan schrijven. Daarnaast zijn de industrial rockinvloeden van de debuutplaat live nauwelijks te horen. Na een klein half uurtje begint een te groot gedeelte van het publiek te keuvelen.
CONCLUSIE
Hier staat een gerijpte band heel redelijk te spelen. Nu
moet alleen het songmateriaal nog pakkender.
CIJFER
7