De blije Marijke en de ingetogen Simon Keats spelen hun liedjes voor een rumoerige publiek tijdens Camelot Live!

Marijke
Marijke is een vrolijke verschijning met een schattig jurkje aan. Waar de meeste songwriters ietwat sombere, ingetogen muziek maken, is Marijke een verfrissende andere richting in gegaan. Echter, na het derde ‘blije’ liedje is de verfrissing wel overgewaaid en begint het storend te worden. Heeft dit meisje ook iets te vertellen? Het droevige nummer Sinister Stories is daarom zeer welkom. Hier is voor het eerst wat inleving van Marijke’s kant in plaats van de olijke lach die tot nu toe de hele tijd op haar gezicht zat geplakt. Helaas is dit het enige nummer waarbij we deze kant van haar mogen aanschouwen.

De nadrukkelijke manier van zingen, het haast belerende toontje en de simpele teksten geven soms het gevoel dat je in The Sound of Music zit. Ook de kinderlijke manier waarop Marijke voor ieder nummer even laat weten wat de titel is, draagt hieraan bij. Er moet gezegd worden dat Marijke een mooie stem heeft die ze goed gecontroleerd kan gebruiken. Haar gitaarspel is niet slecht en ze weet zichzelf trefzeker te begeleiden. Marijke’s muziek is iets waar je van moet houden. Maar wat ze doet, doet ze wel goed.

Simon Keats
De tweede songwriter van de avond is Simon Keats. Hij neemt plaats op een kruk en sluit zich af van het publiek. Hij praat nauwelijks. Tijdens het zingen heeft hij zijn ogen dicht. Het is duidelijk te zien dat hij zich helemaal inleeft in zijn nummers. In eerste instantie is deze ingetogenheid een verademing, maar in de loop van zijn optreden begin je je als publiek wat ondergewaardeerd te voelen. Desalniettemin is het fijn om te luisteren naar zijn mooie liedjes en prettige stem, die doet denken aan de zanger van I Am Kloot. Het rauwe randje eraan klinkt goed, al wordt het geluid soms wat schel als Keats hoge noten pakt.

De muziek van Keats vraagt wel om aanvullende instrumenten. Aangezien zijn gitaarspel weinig ingenieus was en hij zijn liedjes veel op dezelfde manier zingt, begint dit te vervelen. Een dieptepunt in het optreden is het moment dat zijn gitaar ontstemd raakt. Een zichzelf serieus nemende muzikant heeft voor zulke momenten een stemapparaat bij de hand, maar Keats blijkbaar niet. Eerst probeert hij het op gehoor te doen, maar dit gaat niet al te best en hij vindt dit zelf erg grappig. Vervolgens vraagt hij het publiek om hulp. Een meisje komt met haar mobiel naar voren zodat hij door middel van een daarvoor bestemde app zijn gitaar weer op toon kon brengen. Behoorlijk genânt.

Een nadeel van café Camelot is het rumoerige publiek. Zeker bij singer-songwriters kan dat zeer storend zijn. Ook vanavond is dit het geval. Bij het optreden van Marijke zit een groepje vrienden vooraan die toegewijd luisteren, maar de rest van de aanwezigen praat er druk doorheen. Erg jammer is het dat wanneer Marijke klaar is, zowel haar fanclub als zijzelf door het hele optreden van Simon Keats heen praten. Niet bepaald collegiaal.