Striking Justice is als laatste aan de line-up toegevoegd wegens de annulering van Mordax/Reaching Forward, maar wel de eerste band die speelt in Willemeen. Striking Justice speelt catchy, melodische hardcore met tintjes van old school hardcore maar ook nekbrekende breakdowns. De vocalist gaat bij het op een na laatste nummer lekker los om het spaarzame publiek te laten zien dat de band het waard is. Bij hun laatste nummer hebben ze een guest vocalist en is het weer gedaan.

This Routine is Hell, wat is er eigenlijk nog te zeggen over deze band. Ik heb ze zien opgroeien van kleine jongetjes tot grote mannen. In het begin van de set zit er een echo over de vocalen. Of dit komt door het slechte afgestemde geluid of doordat de grote zaal nog een beetje leeg staat is een raadsel. This Routine is Hell speelt overigens als nooit te voren en die echo over de vocalen geeft iets extra’s aan hun performance. Frontman Noam gaat heerlijk agressief te keer en de rest van de band zit er ook lekker in. Er wordt nog een kleine mosh neergelegd en Noam praat af en toe door de set heen, wat velen de zaal doet verlaten.

Beneden is het tijd voor niemand minder dan Citizens Patrol. Na wat grappen en grollen van frontman Kenny gaat Citizens Patrol lekker los zoals ze dat altijd doen. Rouwe door je strot gedouwde snelle trashy hardcore met vele invloeden uit de old school hardcore punk. Kenny gooit er nog wat metal vingers doorheen, wat gekke bekken, en dan gooit hij een koffer op zijn rug en toen waren ze klaar.

De eerste buitenlandse band van vandaag is AYS. De toch wel lief uitziende zanger gaat helemaal tekeer en kijkt boos naar het publiek, steekt zijn middelvinger vaak op en schreeuwt zonder microfoon toonloze boze zinnen naar ons hoofd. Ook bij deze band zit er weer een echo over de muziek. Hierdoor krijgen ze een 90’s emocore sound, terwijl ze toch echt harde hardcore punk maken. De drummer speelt goed, maar kan wel wat meer toevoegen aan zijn performance. Het publiek reageert niet zo enthousiast op AYS als gehoopt, maar misschien komt dat door het hoge podium.

Natuurlijk speelt Cornered op This is Europe Fest! Na 5 seconden van hun eerste nummer gaat de zaal uit zijn dak. Sing-a-longs, een mosh, het is er allemaal! Op een gegeven moment zegt de frontmant “Uhm we zijn geen Mötley Crue of zo dus die lichten mogen wel wat minder. Ik zie geen tering.” Na deze catch phrase worden de lichten minder en razen ze door hun setlist om de meerderheid van het publiek bezweet achter te laten.

Tijd voor een Duitse band, Ritual. Deze band stond in 2009 op Moshvalley waar het motto ‘Alles moet kapot!’ heerste. Helaas is dit vandaag niet het geval. Ritual weet het publiek niet bij de strot te pakken. Waarom is nog geheel onduidelijk. Hun riffs zijn verbazingwekend goed, de frontman heeft een goed charisma en de rest van de band staat zijn mannetje wel. Misschien komt het door het feit dat de gitarist in het begin na elk nummer wat technische problemen heeft, waardoor de band niet echt goed in de set komt.

De performance van Death is not Glamorous doet veel denken aan The Dillinger Escape Plan, waarvan de zanger op alles klimt waar maar op te klimmen valt. Bij deze doet de zanger van DinG dat ook. Hij staat op boxen en springt in het publiek. Death is not Glamorous speelt heerlijke verfijnde partycore, en het publiek laat dan ook geen seconde voor bij gaan om niet hard te party’en op deze band.

Omdat er beneden technische problemen zijn, wordt Deal With It naar boven verplaatst, wat maar goed is ook. Want zelfs de grootste zaal is te klein voor Deal With It. De vocalist komt op met een lichtblauw bloesje met figuurtjes erop waarbij je even zou denken dat ze nu ska gaan spelen. Maar niks is minder waar. Deal with It is onvervalste hardcore. Dit is muziek die je vindt wanneer je slaapt, die je deur intrapt en je daarna neersteekt in de douche. Al na het tweede nummer bloedde de vocalist hevig in zijn gezicht. Maar dat mag zijn energie niet minderen. De band gaat er helemaal voor en zo ook het publiek.

Als laatste speelt de befaamde No Turning Back, de band waar iedereen vanavond naartoe leeft. Ze komen het podium op, wachten even en dan barst het los. De hele zaal staat op zijn kop. Lange, dikke, dunne, grote, kleine jongens én meisjes doen mee aan de stage dives, high fives en de hele grote mosh. No Turning Back is één van de beste hardcore bands die Europa te bieden heeft. Met hun stekende teksten die over de vele problemen in de wereld gaan en geweldige harde riffs geeft NTB een set weg die we niet snel gaan vergeten.