De muziek van The Rain Poets lijkt gemaakt voor het koude en gure herfstweer. Het troostende stemgeluid van zangers Ries de Wit en Armand Wijskamp laat je nog wat dieper in je stoel zakken. Figuurlijk dan, want ruimte om te zitten in het Koffiehuis is er nauwelijks. De locatie en het tijdstip zijn niet ideaal. Deze band wil je horen op een lome zondag, bij de open haard. 

Aan de wilde haren van zanger en gitarist Wijskamp kun je het rock-verleden nog duidelijk zien. Aan het begin van dit millennium gaven hij, van Binsbergen en De Wit het ruige leven op. Ze besloten om tijdens optredens niet langer het publiek plat te blazen met metal of rock. Het melancholische liedje moest voorop. Harmonieuze zangpartijen en een minimale inzet van een veelheid aan instrumenten werd het devies. The Rain Poets waren geboren. Inmiddels hebben ze hun band uitgebreid met violist Jochem Garthoff.

Van hun motto 'less is more' lijkt vanavond geen sprake. Met vier man en zeker acht muziekinstrumenten passen ze nauwelijks op het bescheiden ‘podium’ van het Oranje Koffiehuis. Het kan komen door de setting, maar de bandleden hebben tijdens het optreden weinig contact met elkaar. Zo brengt Wijskamp zijn gitaarpartij ten gehore, met zijn ogen dicht, afwezig tegen een muur geleund. Het gevolg hiervan is dat het soms rammelt.

De enige die volledig opgaat in het spel, is zanger De Wit. Soms zelfs iets teveel. Hij probeert duidelijk zijn emoties over te brengen. Hij maakt regelmatig oogcontact met het publiek, maar stem noch oog reikt tot achterin het koffiehuis. Daar is de spanning verslapt en wordt luidruchtig gepraat. De bezoekers voor in de kroeg beleven de intimiteit echter ten top.