Anderhalf jaar geleden maakte Lea zich klaar voor de release van haar eerste album dat ze in eigen beheer zou uitbrengen. Het liep allemaal iets anders. Op het laatste moment tekende ze bij Excelsior. Vorige week presenteerde Lea haar cd in de bovenzaal van Paradiso en nu vertelt ze over haar album Can I Come By?.

Lea is blij dat de plaat eindelijk naar buiten mag.
“Hij was al een paar maanden klaar, dus het is erg leuk dat iedereen hem nu kan horen. Van de cd-presentatie heb ik erg genoten. Ik zong het hele optreden met een glimlach op mijn gezicht, terwijl dat bij sommige nummers niet past. Ik was heel blij dat ik meteen in Paradiso mocht spelen en dat er niet alleen familie en bekenden waren. Op 9 oktober speel ik in Merleyn en dat moet natuurlijk het grootste feest worden. Ik hoop dat iedereen komt meefeesten! Merleyn heeft iets speciaals, ik heb daar voor het eerst opgetreden.”

Anderhalf jaar wachten is best lang. Hoe heb je die periode beleefd?
Lea vond dat niet zo erg: “Omdat ik zo lang met die plaat bezig was, was ik er wel klaar mee. Excelsior bood me aan om de hele plaat opnieuw op te nemen met Frans Hagenaars. Met Jan Peter Hoekstra heb ik alle nummers op tafel gelegd en aangepast. Zo kwamen ze weer helemaal tot leven. Het werd tijd dat iemand anders er kritisch naar keek. Jan Peter snapt de liedjes, iedereen met wie ik heb gewerkt trouwens. Er zijn geen liedjes gesneuveld, wel een aantal bij gekomen. Op de laatste avond van de opnames speelde ik een nummer dat ik nog niet aan de jongens had laten horen. We hebben Come And Sing For Me nog dezelfde avond opgenomen. Die heeft nog de meeste live-feel, maar ook op de andere nummers hoor je dit. Zoals ze nu klinken, horen ze te klinken. Nu maakt mijn hart een sprongetje als ik mijn cd in de winkel zie liggen. Hij ziet er ook erg mooi uit!”

Wat doet die koe eigenlijk op het dak?
“Haha! Het boekje staat vol met plekken die niet kunnen bestaan, maar waar je soms wel naar verlangt.”

Hoe Excelsior bij Lea terecht is gekomen, weet ze zelf ook niet precies.
“Ik had wel eens een demo gestuurd, maar ik had er nooit meer iets van gehoord. Totdat ik om mij heen geruchten hoorde dat ze interesse zouden hebben en ze uiteindelijk belden. Ik hield altijd al van dit label. Ik ben blij dat ik nu niet meer alles zelf hoef te doen, daar ben ik een te grote chaoot voor. Ik ervaar het als een warm bad waar ik in terecht ben gekomen. Excelsior is echt de grootste muzikale familie van Nederland.” Lachend: “Een soort Tros dus!”
    
De liedjes klinken nogal persoonlijk. Wat wilde je kwijt op dit album?
“Het album vertelt één verhaal, maar ik weet nog niet welk verhaal. De overkoepelende thema’s zag ik pas achteraf: heimwee, bij iemand zijn, bij iemand weggaan. Het is niet erg dat het om persoonlijke zaken gaat. Ik heb de liedjes niet geschreven om er niemand naar te laten luisteren. Ik zeg niet hoe persoonlijk ze zijn, dat is aan de luisteraar om te bepalen. Het gaat vooral om het gevoel dat ik wil overbrengen.”

Nu mag Lea het land in en dat doet ze met complete band.
Naast drummer Björn van My Boot Heels zitten daar twee oud-bandleden van Johan in: Diets en Maarten. Lea had niet verwacht ze te kunnen strikken: “Mijn mond viel open toen ze ja zeiden! Je merkt dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld. Ze voegen live ook weer nieuwe eigen dingen aan de nummers toe. Dat is goed, muziek moet levend blijven. Ik ben heel blij met de sound die we nu als band hebben gevonden. Die is een stuk steviger dan op plaat, van mij hoeven ze zich niet in te houden. Vooral voor gitarist Maarten is er veel ruimte en die pakt hij dan ook. Het zal wel even wennen voor ze zijn. We stonden laatst in het voorprogramma van Tim Knol, terwijl Tim vorig jaar nog de support van Johan was.”

Je hebt nogal goede contacten met Nijmeegse rockbands. Zo hoorden we laatst een nummer van je samen met bandleden van De Staat en Black Bottle Riot. Staat er nog meer op stapel qua samenwerking?
“Dat nummer is als grap ontstaan. We zaten te eten in Huize Lent. Het begon met een vet baslijntje en vanaf de bank was daar snel een nummer omheen gebouwd. Samenwerken is altijd leuk, maar voorlopig richt ik me op de promotie van mijn eigen cd. Alhoewel… als Bruce Springsteen belt, dan kan hij op me rekenen hoor!”

De eerste reacties en recensies komen nu binnen. Waar hecht je meer belang aan? De mening van bekenden of van professionals?
Lea was het meest benieuwd naar de mening van bekenden: “Ik kan me nog precies het moment herinneren dat ik de plaat aan mijn moeder liet horen. Sting Like A Bee was een heel klein liedje, maar is nu een stukje steviger. Ik keek tussen mijn vingers door naar mijn moeder en zij zei gelukkig: “Zo, mooi gedaan!” Ik ben zelf zo tevreden met het eindresultaat dat recensies niet zo heel belangrijk meer zijn. Maar natuurlijk blijft het spannend en ben ik blij dat de reacties positief zijn.”

En wat zijn nu de plannen? Volgend jaar Lowlands?
Haar ogen beginnen te glimmen: “Ja! Dat wil ik heel graag, regel jij dat even? Er blijven altijd nieuwe dingen komen die je graag van je lijstje wilt afstrepen. Deze release is een hele grote. Lowlands is een goede tweede. Oh, en een optreden op Into The Great Wide Open van 2011 lijkt me heel gaaf.”

Programmeurs, lezen jullie mee?