We Were Promised Jetpacks in een volgepakt Merleyn. Die drukte was te voorspellen want dit Schotse viertal heeft de afgelopen tijd flink aan populariteit en naamsbekendheid gewonnen. Snelle melodieuze gitaarhooks met aanstekelijke zang. Duizenden soortgelijke bandjes, voornamelijk Britse, zijn ze voorgegaan om na zeer korte tijd weer uit beeld te raken. Zal We Were Promised Jetpacks hetzelfde lot ondergaan?

Wanneer de jonge Schotten het podium op wandelen, valt meteen de warsheid van pretentie op. Bij dit soort bands zie je het tegenwoordig vaak: bandleden die zo normaal mogelijk willen overkomen in hun uiterlijk en houding. Meestal ziet het er dan wat geforceerd en gemaakt uit. Dat is bij We Were Promised Jetpacks in ieder geval niet aan de hand. Normaler dan normaal en bescheidener dan bescheiden kan haast niet. Bij het inzetten van het eerste nummer wordt dit beeld versterkt. Heel rustig en zorgvuldig opgebouwd, niet lettende op het publiek dat er nog niet veel mee kan, werken ze naar een mooi uitgewerkt einde. De oprechtheid spat er vanaf, zonder dat ze er iets voor doen.

Dit zet zich de gehele set voort. Het ene naar het andere goede nummer komt voorbij, waarbij vooral de aparte zangpartijen van zanger Adam Thompson en de slimme structuren van ieder nummer opvallen. Dit is niet zomaar het zoveelste hippe britpop-bandje dat twee weken leuk is en daarna in de vergetelheid raakt, iets dat ik eerlijk gezegd op voorhand een beetje vreesde. De set is ontzettend divers en zit vol met heerlijk rauwe riffs, strakke ritmes en goed getimede rustmomenten.

Niet alles loopt overigens even gesmeerd tijdens dit optreden. De vocalen klinken af en toe op het randje van vals en gaan er soms flink overheen. Hierbij loopt niet ieder nummer even soepel en kost het de band moeite om een natuurlijke eenheid in de set vast te houden. Maar de genoemde afwisseling die bereikt wordt, is zeer lovenswaardig. Het was zeer gemakkelijk geweest om veel meer aanstekelijke gitaarpartijen te gebruiken met de kans op herhaling. Maar in plaats hiervan kiest de band voor de minder bewandelde weg, namelijk die van rustmomenten en regelmatig trage opbouwen gevolgd door geluidserupties. Misschien is het geluid net iets minder aanstekelijk, maar het is hierdoor wel des te spannender. En dat bevordert de houdbaarheidsdatum van de muziek aanzienlijk.
 
Een klein minpuntje is de locatie. Uiteraard geweldig om te zien dat Merleyn hiervoor volloopt, maar deze band zou niet misstaan in Doornroosje. De akoestiek en technische ondersteuning die Merleyn biedt laat te wensen over, al komt het de charme van het optreden wel ten goede. Het resulteert in lekker rauw spel, soms wegvallende zang en vier energieke gasten die goed opgebouwde nummers spelen. Concluderend lijkt het na het optreden van vanavond een veilige aanname: deze Schotten ‘are promised success’.