Aanstaande vrijdag in Merleyn zal naast het Zweedse Gösta Berlings Saga ook het Nijmeegse Do Not Run We Are Your Friends (DNRWAYF) op onze clubavond staan. We spraken met de band over hun belevingen, schrijfproces, invloeden en ambities.

In 2009 zijn jullie begonnen met optreden, maar DNRWAYF draait stiekem al een stuk langer mee.

“Ja, we spelen al best lang samen. Aanvankelijk met iets compleet anders dan wat we nu doen, maar we zijn toch al een jaar of zes bezig met ons huidige project. Waarom het zo lang duurde voor we daadwerkelijk begonnen met optredens? Aan de ene kant heb je te maken met een zeven man tellende band, dus het is al lastig genoeg om je agenda’s op elkaar af te stemmen voor een oefensessie. Sowieso wil elk van ons een eigen stempel drukken op het proces. We proberen vooral een brug te slaan tussen al die verschillende meningen en smaken, en van daaruit iets moois op te bouwen.

Aan de andere kant halen we ook ontzettend veel plezier uit het schrijfproces: dingen blijven uitproberen, zo veel mogelijk sleutelen aan de verschillende onderdelen van een nummer. Vergelijk het maar een beetje met de Japanse manier van auto’s maken. Het is belangrijk om eerst alle kleine details goed uit te werken, zorgen dat deze perfect zijn. De meeste nummers beginnen ook als een voorzichtig idee, één bepaalde groove die langzaam verder wordt uitgebouwd op een haast mathematische manier. Blazers en teksten komen er echt pas in het allerlaatste stadium aan te pas, en dat kan een proces zijn dat makkelijk een half jaar duurt.”

Nummers die jullie live spelen willen ook nog wel eens veranderen van vorm.

“Klopt, eigenlijk zijn de meeste nummers waar we nu mee optreden in feite nog steeds werken-in-uitvoering; het kan altijd scherper, strakker, anders. De grootste uitdaging zit ‘m gek genoeg eerder in het schrappen van segmenten en ideeën dan het toevoegen ervan. Wel of geen klokkenspel? Herhalen we het refrein nog een extra keer, of schrappen we die hele laatste minuut? Er bestaan zoveel versies van bepaalde nummers dat we soms zelf de tel kwijtraken. We durven ons live ook niet aan improvisatie te wagen. Zo’n vrijheid moet je ons echt niet geven op een podium. Dat gaat heel snel over in oeverloos gefröbel, haha. Nee, structuur en discipline staat bij ons hoog in het vaandel.”

Begin 2009 besloten jullie dan toch maar te beginnen met optredens. Wat waren jullie verwachtingen eigenlijk?

“Voor ons was het gewoon een logische volgende stap, kijken of we ons harde werk in het oefenhok ook naar een podium konden vertalen. Maar dat het zo goed ontvangen zou worden... Meteen de eerste recensie was zo ontzettend lovend, wow. Ik weet dat 3VOOR12 bij sommigen te boek staat als een enorm kritisch medium, maar daar hebben wij tot dusver nog weinig over te klagen gehad.  We zijn ontzettend blij met alle reacties die onze muziek bij mensen oproept, of ze nu positief of negatief zijn. Zolang niemand ons er maar van beschuldigt dat de muziek niet goed in elkaar zit…”

En dan word je uitgenodigd voor de-Affaire en de Gesel XL…

“Ja, dat was al helemaal geweldig!  Okay, het is natuurlijk niet heel erg rock-’n-roll om als band om twee uur ’s middags te spelen, maar het is echt ontzettend tof om op zo’n groot podium als dat van de Affaire te mogen staan. En ons optreden bij de Gesel was denk ik het absolute hoogtepunt tot dusver. Het podium mogen delen met The Gathering is al iets heel bijzonders, maar dat naderhand de recensies doodleuk vinden dat je makkelijk overeind bleef naast zo’n grote naam … Ja, dat doet toch wel wat met je.”

Over recensies gesproken, er wordt ook veelvuldig met namen gestrooid als het gaat om het beschrijven van jullie muziek. Vooral Frank Zappa wordt op de één of andere manier regelmatig genoemd.

“Dat laatste verbaast ons ook wel een beetje. Nu zijn we zelf ook liefhebbers van Frank Zappa, maar wij halen die invloeden er niet echt uit… Misschien dat ‘moeilijke’ muziek automatisch associaties met Zappa oproept? Wat we doen is op zich wel in de hoek van progrock te plaatsen, maar dan toch eerder ‘Tool met blazers’ dan pakweg Dream Theater. Voor dat laatste is onze muziek toch te bizar, dwars en gedisciplineerd, en ook wat spannender, haha. Waarschijnlijk wordt er vanaf nu geen recensie meer geschreven zonder deze vergelijking; maarre, ik denk dat vooral het werk van Sleepytime Gorilla Museum van grote invloed is op onze muziek. Als we ooit de kans zouden krijgen om daar het podium mee te delen, of ideeën mee uit te wisselen… Misschien is dat wel één van onze grootste ambities.”

Kunnen we binnenkort ook een officiële release van jullie hand verwachten?

“We hopen later dit jaar wel een ep uit te brengen, waarschijnlijk met een stuk of vier nummers, maar wanneer precies... Het opnameproces met zo’n grote band is ontzettend tijdrovend. Drums opnemen kost al drie dagen en voor de andere leden moet je ook zeker twee dagen per persoon rekenen. En dan moet je nog gaan mixen... Wel dit jaar nog, dat is de meest concrete belofte die we kunnen maken.”

Hebben jullie nog bepaalde ambities voor 2010 en verder?

“Voor de toekomst willen we ons vooral wat meer gaan richten op festivals. Zoiets als Motel Mozaique of Oerol lijkt ons wel wat om een keer mee te mogen maken. Sowieso willen we dit jaar wat meer buiten de regio optreden, al blijven we voor vele zalen en boekers wel een lastige band om in te passen. Maar eerst aanstaande vrijdag dus Club 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen! Gösta Berlings Saga klinkt in elk geval behoorlijk interessant, dus we zijn zelf ook wel benieuwd wat dat gaat worden. En wij gaan natuurlijk ons best doen een strakke, overdonderende show weg te zetten. Hoewel we dus voorlopig nog geen cd’s zullen verkopen, kunnen jullie wel op een andere manier het ultieme DNRWAYF-souvenir bemachtigen: T-shirts! Dus kom zeker even een kijkje nemen.”