Ontspannen genieten tijdens de cd-presentatie van OIIO

“We doen het rustig aan.”

Tekst: Ateke Willemse / Foto's: Lieke Doorenbosch ,

OIIO is een kersverse band met flinke ambities. 2010 moet voor hen het jaar worden waarin zij de wereld buiten Nijmegen zullen overtuigen van hun talent. En hoe kan zo’n jaar beter beginnen dan met de release van de tedere en tegelijkertijd sterke debuutcd Open?

“We doen het rustig aan.”

Voor deze bijzondere gelegenheid heeft de band het traditionele podium ingeruild voor de knusse theaterzaal van Perron-3 in Rosmalen. Het publiek -een mengeling van voornamelijk trotse ouders, vrienden en collega’s- zit comfortabel achterovergezakt in de gestoffeerde stoelen. Aan Sebastiaan van Bijlevelt (Okieson), producer van Open en tevens persoonlijke mentor van de bandleden, de eer om als special guest de avond in te leiden. Met zijn rauwe stem en nummers vol kippenvel bezorgdende uithalen neemt hij de luisteraars mee naar vreedzame oorden omringd door natuur. Praaltjes als Red Duck Dude, Small House en Trees maken dat een meisje op de voorste rij haar hoofd genietend op de schouder van haar vriendje laat rusten. Geef haar eens ongelijk.

Na dit gevoelige optreden maakt Sebastiaan plaats voor de bandleden van OIIO, die staan te popelen om hun kunsten te vertonen. Direct bij aanvang wordt duidelijk dat de band sinds hun debuutoptreden op de Affaire –waarbij het geheel nog enigszins onzeker en rommelig overkwam– aardig volwassen is geworden. Uit hun relaxte houding blijkt dat het podium voor de bandleden een tweede thuis is geworden. De sterke, heldere klanken van Liset zijn een welkome toevoeging aan de zalvende stem van zanger Joni. Gitarist Timo begeeft zich, verschuilt achter zijn haargordijn, in een soort muzikale trance en percussionist Jasper voelt zich kiplekker tussen al zijn ‘potten en pannen’. Tussen de nummers door neemt de band ongestoord de tijd om eens een instrument te stemmen of een praatje te houden: “We doen het rustig aan.” Deze mentaliteit heeft in combinatie met de dromerige nummers ook zijn weerslag op het publiek, dat ontspannen luistert naar wat de band hen voorschotelt.  

Na het spelen van de gehele debuutcd speelt OIIO een aantal nummers die niet op de plaat zijn verschenen. Missing Me Alright wordt plagend opgedragen aan Sebastiaan, die het nummer liever niet op de cd wilde hebben. Deze kan de grap wel waarderen en staat even later op het podium om op zijn mondharmonica het nummer Peace and Hearts te begeleiden. Dit samenspel is een welkome toevoeging aan het geheel en zou zelfs vaker mogen voorkomen.          

OIIO is hard bezig om naam te krijgen als succesvolle Nijmeegse band. Natuurlijk zijn er nog enkele verbeterpuntjes –zo loopt het xylofoonspel nog niet helemaal soepel, kan de achtergrondzang duidelijker en mag Liset wat meer stralen- maar de groep is goed op weg. Na deze release van hun eerste album, welke overigens uiterst gelikt is vormgegeven, zal hun eerste echt grote optreden niet lang op zich laten wachten.