Oh? Speelde Coldplay in de Goffert? Sorry, maar ik mij vanavond wegblazen door de rockmachine die White Denim heet. Gelukkig zijn er genoeg rebellen die naar Roosje getrokken zijn voor een show van de retro rockers White Denim, die muzikaal veel aan Led Zeppelin uit de garage doen denken en qua live show aan Akron/Family.

White Denim doet niet aan zelfstandige nummers. White Denim speelt medley’s. Net als Akron/Family een paar maanden geleden geeft White Denim het publiek geen ruimte om te klappen of te juichen. De liederen volgen elkaar in rap tempo op en soms lijkt het alsof een nieuw nummer halverwege een ander nummer wordt ingezet. Het wordt nimmer chaotisch of onoverzichtelijk. White Denim houdt het tempo er goed in en strak aan. Soms klinkend naar achteloze bluesrock, soms naar stonerrock, soms wordt er flink wat distortion tegenaan gegooid. Als een machine dendert het trio door hun show heen. De momenten waarop de machine hapert zijn schaars.

Een minpunt is wel dat de drums te hard staan. Het is moeilijk om het gitaar- en basspel op te pikken. Vooral aan het begin van de tweede acte, na pakweg een half uur wordt dit probleem duidelijk. De eerste twee nummers van de tweede medley zijn wat rustiger. Hier is het volume van het drumstel te storend. Het overheerst de liedjes en dat komt de muziek niet ten goede. Maar over het algemeen staan de drums symbool voor hoe het er de hele avond al aan toe gaat: rammen! De ritmesectie is zeer stevig en krachtig. Je vergeet bijna dat er ook nog een gitarist bij is die voor de aanvullende klanken zorgt.

Het is amusant om te zien hoe het publiek elk moment van een beetje rust aangrijpt om hun tevredenheid te uiten. Maar het is ook een verademing om een band te zien die gewoon muziek wil spelen en niet tussen elk nummer een minuutje inlast om alles opnieuw te stemmen. White Denim is een plezier voor iedereen die van stevige no-nonsense-rock houdt.