Tijdens de vierde editie van het Back2Schoolfestival treden zeven bands op, verdeeld over twee podia. Opener van de avond is het, uit half Nederland afkomstige, Memphis Lion. Boegbeeld van deze moderne rockact, is de van Flight 195 overgevlogen frontvrouw J.C. Hiermee heeft de band een sterke troef in handen die direct ook de grote valkuil vormt. Deze rockbitch is zo overmatig aanwezig op het podium dat ‘haar’ band gedegradeerd wordt tot slechts een begeleidingsorkestje. De post-grunge van Memphis Lion (de over het podium razende frontdame heeft niet voor niets een shirt met daarop een levensgroot hoofd van wijlen Kurt C. aan), die vergelijkspunten kent met muziek van een band als Guano Apes staat stevig en steady als een grommende koning leeuw op zijn rots. Memphis Lion is een prima festivalband die het vast ook wel tot 3FM zal schoppen, maar voor een meer dan doorsnee rockliefhebber is het te clichématig en bij vlagen te gemaakt. Al moet toegegeven worden dat deze ‘band’ wel voor een goed startschot van het festival zorgt. 

Phoenix Park bestaat uit vier jochies die lekkere brutale Brits aandoende rock trachten te produceren. Het optreden in het café van Willemeen start voortvarend, maar na twee nummers zakt het niveau van de set drastisch in. Heeft de band zijn kruit al verschoten? Het antwoord op deze vraag is helaas positief. Ook al krabbelt de band tegen het einde van het half uur wel op uit zijn dal, hiervoor hebben ze wel een cover van The Beatles nodig. Het machtige Helter Skelter wordt op degelijke wijze, zonder de benodigde duivelse bezieling ten gehore gebracht. De band mist net de scherpte in de composities en uitvoering om te kunnen overtuigen, maar er is tijd genoeg om bij te leren, dat scheelt als je nog lekker jong bent.

Als host en organisator van het festival staat TAP ook op de planken. Hoewel de ervaren boys een vliegende start hebben; vet geluid, aansprekend nummer, overtuigende presentatie van meer dan de helft van de band, gaat het hierna volledig mis. Technische en cognitieve problemen nekken de eerste helft van het optreden. TAP lijkt te kraken in zijn voegen. De ene helft van de band, de vocalist, de bassist en in mindere mate de drummer, lijken er nog echt voor te willen gaan. Van de twee gitaristen lijkt echter niet al teveel spelplezier (meer) uit te gaan. De band is hierdoor duidelijk uit zijn doen en maakt het optreden op de automatische piloot af. Al met al een matig optreden van een band die normaal steevast garant staat voor sterk spel in hun eigen emorock-stijl.

Aan mij de eer om als zoveelste de loftrompet rondom dit jeugdige vijftal te blazen. The Vlegels, uit Nijmegen Rockcity, zijn de (lokale) buzz van het moment. Hun eigenzinnigheid op jonge leeftijd heeft vele harten al doen smelten en inmiddels kan ook wel gesteld worden dat het met het talent van dit clubje ook wel goed zit. Hoewel de band over een overdaad aan charme beschikt, dat velen (over)positief stemt moet mij toch, na aanschouwing van het optreden enkele puntjes van kritiek van het hart. De poppy en rocky nummers zijn zeer aanstekelijk en bezitten leuke twists, maar de uitvoering rammelt aan vele kanten. Dikwijls zijn de stokjes van de The Vlegels’ drummer niet op het juiste moment op het vel of goud aanwezig. Mogelijk is het puberaal gedrag, maar de beste jongen lijkt meer met zijn truukjes en overdracht bezig dan met zijn spel. Ook moet de band goed gaan letten op het totaalgeluid: er zit nog niet genoeg samenhang in de klank van de snaarinstrumenten. Maar ook voor dit, nog grotendeels minderjarige, kwintet geldt: hopelijk nog tijd genoeg om overal achter te komen!

Face Tomorrow heeft eigenlijk geen introductie en omschrijving nodig. Het is één van de betere Nederlandse live-bands die almaar beter wordt, zo lijkt het. Vanavond spelen de Rotterdammers een set met voornamelijk nummers van de nieuwe plaat en die mogen er wezen! Face Tomorrow geeft een prima visitekaartje af voor eenieder die de band mogelijkerwijs nog niet kent. Emo mag je het niet noemen, voor indie is het te hard, voor rock of metal is het te soft, Face Tomorrow klinkt voornamelijk eigen en dat doen ze bovenmatig goed.

Het kan erg chauvinistisch overkomen om Nijmegen als rockcity met haar bands te blijven roemen tot in de eeuwigheid. Maar ik kan er niet omheen dat Bandito vanavond optimaal knalt. Misschien dat het cafépodium niet helemaal de plek is voor dit vijftal, het is veel te klein. Maar het is zeer knus, om als publiek tegen het podium aanschurkend, samen met de band zelf de nekspieren te trainen op de beukende heavy rock. Het spelplezier druipt vanavond van het podium. Dikke schik, lekker foute pozes van het gitaristenduo en een tomeloze inzet van allen, zorgen er mede voor dat Bandito best omschreven zou mogen worden als Bokito. Mogelijk dat deze vergelijking een aardig beeld schept ter begeleiding van deze lofrede. Bandito is er niet voor de tere zieltjes, maar volgens de evolutie overleven deze toch niet.

Waar er een losgebroken aap deze avond leek rond te dolen in het Willemeen-café, tracht de afsluitende band van de avond deze weer terug het hok in te krijgen. Go Back to the Zoo (GBTTZ), een band volgens het boekje. Niet mijn kopje thee, voor eventuele verdere uitleg kan terug gekeken worden naar mijn bevindingen van het viertal zes dagen voor dit Back2Schoolfestival. Hierbij dient wel vermeld te worden dat GBTTZ vandaag een stuk feller en vetter klinkt, dat bevalt in ieder geval al wat meer.

Hopelijk kan er onder de TAP-vlag volgend jaar weer een Back2Schoolfestival gevaren worden, het siert deze jongens zeker dat ze zich zo inzetten voor de liefde voor live-muziek, het zou zonde zijn als dat verloren gaat.