Camelot Live! begint met het optreden van Paul Thijssen. In de spotlights zit een ietwat verlegen jongen met zijn gitaar op een barkruk.Hij heeft zijn teksten meegenomen, die op een standaard naast hem staan, hij kijkt het publiek tijdens het zingen ook nauwelijks aan. Je zou daarom verwachten dat dit een optreden wordt waarbij de luisteraar buitengesloten wordt. Niet is minder waar! Paul heeft een gevoeligheid in zijn stem die zelfs voor een singer-songwriter bijzonder is. Hij zingt intieme liedjes die je meeslepen in een droomwereld en je zelfs de tekst doen vergeten. En dat terwijl het voor mij in dit genre normaal gesproken de tekst is die meeslepend is. Het gitaarspel is niet uitermate bijzonder, maar een goede aanvulling op zijn zanglijnen, het is duidelijk een geheel.

Het valt op dat Paul ook het volume van zijn stem gebruikt om spanning aan te brengen in de nummers, iets wat me prettig in de oren klinkt. Hij zingt voornamelijk eigen nummers, maar de cover Weak van Skunk Anansie is opvallend. In tegenstelling tot het origineel houdt hij het nummer heel klein, in combinatie met zijn stemgeluid en tekstbeleving raakt hij je hierdoor recht in je hart... prachtig! Naarmate het optreden vordert en het steeds heter wordt onder de lampen op het podium, neemt helaas ook Pauls concentratie af. Hij begint fouten te maken, de cover Hallelujah maakt hij niet eens meer af. Het is jammer, want ik betwijfel het of we het zelf gemerkt zouden hebben!

De volgende act is Eva Ellingsworth. Ze stelt zich voor als een Amerikaanse die nu drie jaar in Amsterdam woont. En dat is te horen, haar accent heeft een hoog kauwgomgehalte en haar intonatie is nogal monotoon, dat belooft wat… Maar als ze begint te zingen hoor ik opeens een accentloze mooie heldere stem. Qua stemgeluid en stijl is deze vrouw zelfs te vergelijken met de vroege Jewel.

Helaas is mijn blijdschap van korte duur. Het gitaarspel van deze vrouw is erg eenvoudig. Ze heeft om precies te zijn twee standen: mooi tokkelen en twee akkoorden snel aan blijven slaan. Ik had gehoopt dat deze eenvoud ruimte zou bieden voor de zanglijnen, maar ook deze blijven zeer eenvoudig, het bereik van haar stem houdt ze zeer beperkt. Dit resulteert in een saaiheid die in tegenstelling tot de vorige act de luisteraar juist wel buiten sluit. Heel erg jammer want haar podiumpresentatie is meer dan animerend. Elk liedje heeft zijn eigen verhaal wat ze met ons wil delen. Ik kan het persoonlijk erg waarderen om meer inzicht te krijgen in waar de muziek vandaan komt. Eva sluit af met een a capella nummer en opeens is daar de vrouw die ik al de hele avond had willen zien. Zanglijnen die de hoogte in gaan en durven, blijkbaar werkt bij Eva de gitaar eerder als een beperking dan een uitbreiding.