De muzikale bijdrage aan het UITfestival is te bewonderen in het altijd gemoedelijke Valkhofpark. Naast een groot podium is er ook de Barbarossa-ruïne waar het een en ander te zien is. Het publiek is talrijk maar het moge duidelijk zijn dat hier voor de liefhebbers niets nieuws te zien is. Wie zich een beetje in de Nijmeegse en Nederlandse muziekwereld verdiept, moet constateren dat de muzikale keuze van het festival vooral een veilige is. De bands mogen als oudgedienden beschouwd worden. Desondanks is het een zeer vermakelijke en uitermate diverse avond vol eigenzinnige bands met voor iedereen iets leuks.
Valt er als recensent nog iets nieuws te zeggen over Bandito? De band rockt als ’n tiet, het is een vrolijke bende en de moeizaam op gang komende opkomst deert hen niet. Hoewel de winnaar van de Roos van Nijmegen beter uit zijn verf zal komen als er een ware moshpit zou zijn. Zelf zegt het vijftal dat zij “een beetje chaotisch zijn. Maar daar zijn we goed in.” Zelfinzicht is de eerste weg tot verbetering. Met de kracht en de energie zit het wel goed; dat zijn hun grootste wapens. En als zanger Jord tijdens een adempauze/intermezzo nog meer bier gaat halen, kan het alleen nog maar vermakelijker worden.
Yesterday’s Men is voor 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen geen onbekende, mede dankzij de overwinning tijdens Kaf en Koren en hun optreden op de Affaire. Voor de leken: dit kwartet maakt pop met een kruising tussen theater en variété gebaseerd op historische gebeurtenissen. Maar wel op een smalle grens. Als het goed uitpakt, is het fantastisch. Als het verkeerd uitpakt, dus als het bijvoorbeeld over the top wordt, gaat het faliekant mis. Vanavond pakt het goed uit, maar jammer genoeg is het geluid buiten de Ruïne verschrikkelijk. Wat op de Affaire wel lukte, lukt hier blijkbaar niet. Vandaag konden zij hun potentie niet waarmaken.
De eigenzinnigheid gaat verder op het hoofdpodium want het is tijd voor Stuurbaard Bakkebaard. Hoewel het allemaal vertrouwd klinkt, weten deze truckers uit een redneck-kroeg uit een andere dimensie er altijd een eigen draai aan te geven op de meest onverwachte momenten. Het is een rockende kameleon die je eerst in zekerheid waant om je dan keihard de stuipen op het lijf te jagen. Dankzij de nieuwe dj hebben zij nu ook beats en samples aan hun toch al rijke arsenaal toegevoegd en hebben zij iets in petto wat verdacht veel op Nu Metal lijkt. Probeer dan eens een fatsoenlijke beschrijving van de muziek te geven.
Terug naar de Ruïne. Het programma gaat door met mijn ‘favoriete’ genre, hiphop. Voor iemand die meer van Beetlejuice dan van Battlejuice houdt en zichzelf als niet hip en vooral niet hop beschouwt, is het toch een vermakelijk half uurtje. De Derde Verdieping brengt verdieping met een ode aan Nijmegen en de levenslessen om vooral trouw aan je herkomst te zijn. Afgerond wordt dit met een metafoor over het zijn van een boom die zijn wortels slaat. Ik & Simon maken er een meer absurd en humoristisch feestje van. Het trio geeft een cursus freestylen met de hulp van een kladblok met steekwoorden.
Slotact C-Mon & Kypski zorgt er aansluitend voor dat de voetjes van de vloer kunnen. Hoewel dat in het begin nogal moeilijk is. Het vele samplegeweld komt druk en chaotisch over en je vraagt af of het originele werk van het viertal is. Vooral dan begin je te twijfelen aan het bestaansrecht van de bassist die er alleen voor de show lijkt te staan. Gedurende het optreden komt er echter meer lijn in en wordt het coherenter. Het klinkt allemaal strakker en in plaats van allemaal tegelijk worden nu enkele trucjes achter elkaar uit de rijke doos gehaald. Het begint steeds meer op Sesamstraat te lijken. En Sesamstraat verveelt nooit.