Met het voorprogramma, het Utrechtse This Leo Sunrise, start de avond verdienstelijk. Roots en folkmuziek begeleid door accordeon en banjo: een geslaagde combinatie. De zang is bijzonder helder. Maar in dit genre is dat eerder een minpuntje. Het stemgeluid is haast te gepolijst. Iets rauwer en ‘doorrookter’ zou het optreden wat meer pit en inhoud geven.
 
Bij het publiek is een sterk contrast merkbaar in interesse voor voorprogramma en hoofdact. Werkelijk iedereen lult er hard doorheen. Hoogst irritant, want This Leo Sunrise zet een prima set neer met mooi samenspel om soms bij weg te dromen. Om dan bruut wakker te worden door lomp geschreeuw in je oor van mensen in de zaal. De zanger sluit haast cynisch af: ‘Bedankt voor het luisteren allemaal’. Tja, dat is de vloek van het voorprogramma moeten zijn.

Dit probleem heeft The Low Anthem vanavond absoluut niet. Onder luid gejuich komt de band op, waarna het publiek anderhalf uur lang muisstil is. Slechts onderbroken door enorm hard applaus tussen de nummers door. De band, bestaande uit Ben Miller, Jeff Prystowsky en Jocie Adams, speelt een bijzonder diverse en muzikaal hoogstaande set. De folkformatie uit Providence, Rhode Island verhaalt met prachtig en briljant op elkaar ingespeeld samenspel over ontzettend diverse onderwerpen: het rustieke en romantische zuiden van Amerika, de Mississippi, darwinisme, de apocalyps en relaties. Dit klinkt raar en lachwekkend, maar de band is zo overtuigend dat ze in staat is je mee te nemen naar andere werelden, naar een andere gedachtegang. Een bijna transcendentale ervaring.
 
Op het podium ziet The Low Anthem er geweldig uit. Miller als straatschoffie, troubadour met zijn baret en nonchalante uitstraling. Adams het verlegen meisje dat flink kan uithalen met haar stem en Prystowsky als gedegen rustpunt. Het zou objectief gezien misschien niet uit moeten maken, maar deze uitstraling complementeert de muziek die gespeeld wordt. Het maakt het authentiek en geloofwaardig. Als luisteraar wil je met ze mee op reis naar de apocalyps, het maïsveld of waar dan ook. Dat doen ze bijzonder knap. De band roept een zeldzaam gevoel op; een warm gevoel van escapisme, weg van hier en nu.
 
Elk bandlid speelt minimaal drie verschillende instrumenten. Het zorgt voor een heel mooie balans op het podium. De drie bandleden blijken ook nog eens over geweldige zangstemmen te beschikken. Millers stem varieert van rauw, ingetogen tot nachtegaal-achtig en wordt prima ondersteund door de andere bandleden. Er is weinig dat niet geniaal is aan dit optreden. Absoluut intens en gedenkwaardig en voor mij één van de beste optredens van het jaar.