Het is spreekwoordelijk 3 voor 12 voor Johan. Nog een paar afscheidsconcerten te gaan en Johan is niet meer. De band die in 1990 in Hoorn als Visions of Johanna opgericht werd door zanger Jacco de Greeuw en jaren later met de ingekorte naam Johan popgeschiedens schreef. Een treffend contrast met de zeventienjarige Tim Knol, die pas 2 jaar later in datzelfde Hoorn het levenslicht zag en pas sinds de afgelopen Lowlandseditie tot de Excelsiorfamilie behoort. Voor Tim is alles nog maar net begonnen. En de gehele afscheidstour als voorprogramma voor Johan fungeren is een mooi, maar mogelijk wat ondankbaar begin.

Zoals zijn naam al suggereert, houdt Tim Knol het eenvoudig in Luxor Live. Met gezonde blos en simpele ruitjesbloes staat hij onbevangen liedjes te zingen, niks meer en niks minder. Tim beschikt over een prettig stemgeluid en wat simpel rechtlijnig gitaarwerk, wat aanvullend ondersteund wordt door Excelsiors lease-toetsenist Matthijs van Duijvenbode. Zeker wanneer hij het aandurft een gevoelig persoonlijk liedje te delen, is het jammer dat het publiek weinig interesse lijkt op te kunnen brengen.

Het publiek is duidelijk gekomen voor Johan, die vanavond voor de eerste en meteen ook de laatste keer in Luxor Live zal spelen. Direct bij het eerste nummer valt op dat het geluid niet optimaal is, met veel doffe klanken en rare toontjes. Wellicht heeft de geluidstechnicus al afscheid genomen. Johan dringt sowieso niet meer zo door tot op het bot als bijvoorbeeld tijdens Lowlands 2006, waar de complete Bravotent in vervoering werd gebracht, of zoals eerder dit jaar tijdens de intieme theatertournee. De chemie is weg. Bij een band die zo op gevoel koerst is het wellicht ook vanzelfsprekend dat een naderend eindstation zo’n duidelijke weerslag heeft.

Tijdens I feel fine lijkt deze positieve mantra gelukkig zijn meditatieve effect op de bandleden te hebben en straalt uiteindelijk de gebruikelijke energie toch weer van het podium af. Johan speelt een gedegen set, waarbij oud en nieuw werk mooi wordt afgewisseld. Eindelijk horen we weer eens het wonderschone December voorbij komen in het repertoire. Passerende teksten als Breaking up is easy when it’s done en Let it go if you wanna feel better leken zelden meer op het lijf geschreven. Toch lijkt de naderende breuk tegen het einde van de set meer op de achtergrond te raken en klinken het droefgeestige stemgeluid, de melodieuze gitaarlijnen en de zo mooi afgestemde samenzang weer als één geheel. Pas tijdens de zeer goed gekozen toegift komt dat oude Johangevoel echt terug. Zeker met het overweldigende Here als definitieve afsluiter. Dit was het echt en daar hebben we het helaas maar mee te doen. Om in Johantaal te spreken THX JHN! How does it feel when you turn out the lights? Can you make it alone?