Het komt niet vaak voor dat ik naar een concert ga van twee voor mij onbekende bands. In Luxor Live spelen The Datsuns met in het voorprogramma An Emerald City. Via Google kom ik erachter dat beide bands van oorsprong uit Nieuw-Zeeland komen maar tegenwoordig in Europa resideren. The Datsuns timmeren al een tijdje aan de weg gezien het feit dat ze onlangs hun vierde plaat ‘Head Stunts’ uitgebracht hebben. De oplettende lezer ziet natuurlijk meteen dat dit een anagram van de bandnaam is. An Emerald City, vernoemd naar de fictieve hoofdstad uit het land van Oz, moet het doen met slechts één album, ‘Circa Scaria’.
 

De avond in Luxor Live wordt geopend door An Emerald City. En meteen bij de opening maakt de band een verpletterende indruk. Hun sound lijkt rechtstreeks terug te voeren op een combinatie van Explosions In The Sky en de Indiase periode van de Beatles. Met een bezetting van Perzische luit, sitar en viool is het duidelijk dat we hier niet met een doorsnee band te maken hebben. Van liedjes is vanavond totaal geen sprake. In plaats daarvan tovert An Emerald City ons ware geluidsexplosies voor. Gelukkig is het niet alleen bruut geweld dat de klok slaat. De soundscapes worden snel en heftig opgebouwd en gelardeerd met rustige en zeer subtiele passages waarbij er voldoende ruimte is voor solo partijen op viool, sitar en keyboards.
Eigenlijk is dit muziek die je rustig tot je moet nemen in een luie stoel met een koptelefoon op. Het publiek is dan ook redelijk in verwarring en weet niets beters te doen dan op ruime afstand van het podium te blijven staan en aandachtig naar de muziek te luisteren. Na ruim drie kwartier is de set ten einde en wordt er voor het hoofdprogramma omgebouwd.

Wat het vermelden waard is dat het geluid vanavond, zeker bij een dergelijke band, zeer aangenaam is.
 

Bij The Datsuns is de subtiliteit ver te zoeken. De vier heren moeten het hebben van hun energie en rauwe sound. Hun vuige garagerock knalt de speakers uit en geeft je de ervaring van een kudde op hol geslagen kangaroes die over je heen dendert. Een hoofdrol is vanavond weggelegd voor Dolf de Borst, de leadzanger die ook de vier snaren geselt. Maar ook de twee gitaristen laten zien hoe er gerockt moet worden. Met een uitstekend op dreef zijnde ritmesectie is er ruimte genoeg voor heerlijk gesoleer. Daarbij wordt het wah-wah pedaal veelvuldig ingetrapt. Geheel in stijl dragen alle bandleden hun haar tot ver over de schouders. Om van de gestreepte T-shirts maar te zwijgen. Alsof de jaren zestig nog steeds niet voorbij zijn. Het publiek is inmiddels ook naar voren opgetrokken en rockt naar hartelust mee.
 

De garagerock , voorzien van de nodige invloeden van the Kinks, the Who en zelfs Status Quo, is het ideale middel om op maandag van je weekendbrakheid af te komen. Als Dolf de bas even terzijde schuift om zich op de zang te concentreren blijft de goed geoliede rock ‘n’ rollmachine eenvoudig doordraven. De drummer zorgt ervoor dat de bas niet eens gemist wordt.

Als ik Luxor Live na deze opwindende avond verlaat en langs de merchandise-stand loop, zie ik tot mijn grote genoegen dat the Datsuns deze avond uitsluitend op vinyl verkrijgbaar is. Precies zoals een rechtgeaarde garagerockband aan zijn stand verplicht is.