Eigenlijk was deze avond in The Stage gereserveerd voor jonge bandjes die zichzelf mogen bewijzen. De jongens van Tmd stonden al geprogrammeerd en waren zeer vereerd dat ze in het voorprogramma van TAP mochten spelen. Ze doen hun uiterste best maar helaas is hun optreden nog niet bepaald om over naar huis te schrijven. Het publiek interesseert het geen biet en gaat helemaal los op covertjes van Nirvana en de algemeen bekende basiscover Blitzkrieg Bop van The Ramones.

De volgende band in het voorprogramma van TAP is The Sin Committee. Een band uit een geheel ander genre; ze spelen technische metal en ze doen dat zeer verdienstelijk! De jonge gasten zijn erg gedreven en hebben zichtbaar veel plezier in de muziek die ze maken. De vergelijking met Tool, die door velen wordt gelegd, is zeker niet onterecht. Hun muziek is sferisch en melodieus met veel variatie wat betreft de zang. De zanger is zeer bedreven in zowel hoge en lage grunts, als in het brengen van cleane zang. Zijn stem doet sterk denken aan die van Serj Tankian, leadzanger van System of a Down. De grootste ergernis tijdens het optreden van The Sin Committee is: moshpits. Pitten is leuk, als mensen dat doen omdat ze de muziek waarderen. Maar als een moshpit gebaseerd is op uiterlijk vertoon dan is dat jammer. Nee sorry, dan doe je deze band echt te kort. The Sin Committee heeft laten zien dat het niet voor de gemakkelijkste weg kiest. Zowel instrumentaal als vocaal steekt de muziek erg goed in elkaar en het klinkt fris!    

Dan is het toch echt tijd voor de headliner van vanavond. Voor de laatste keer dames en heren: TAP, formally known as The Analog Project! The Stage staat bomvol en de jongens van TAP hebben er zin in! De band barst los en aan de respons van het publiek is te zien hoe populair deze jongens geworden zijn door de jaren heen. Ruige emocore wordt van het podium het publiek in geblazen. De zanger is goed bij stem, de gitaristen doen hun werk naar behoren, de bassist is in vorm, en de drummer geeft rake klappen. TAP is niet van plan zo snel mogelijk een einde te maken aan deze avond. Stokoud werk, ouder werk, nieuw werk, het komt allemaal aan bod vanavond. Ook de twee covers The Cream en Creedence Clear Water Revival doen het erg goed vanavond. Als er dan een einde lijkt te komen aan de avond, zijn een aantal verbaasde gezichten te zien in de zaal. Je hoort ze denken: Zullen ze She niet spelen? Als de frontman vraagt welk nummer ze nog moeten spelen, en het publiek luidkeels laat weten dat ze She moeten spelen, steekt de band meteen van wal. Als klap op de vuurpijl krijgen we nog Killing In The Name Of als toegift.

TAP heeft vanavond bewezen dat het live zijn mannetje staat. Ik geef het je te doen: noem vijf Amerikaanse bands uit hetzelfde genre die live dezelfde kwaliteit op de planken brengen als TAP vanavond heeft gedaan. Ik denk dat je bij drie op zal moeten geven. Huilen na een avond als deze is een beetje cliché gezien het genre, maar het is erg jammer dat deze band er een eind aan breit. Bedankt TAP, voor zeven jaar energie!