Vanavond vindt het benefietconcert Party For Peace plaats in Villa Lila. De opbrengst gaat naar een crèche in Zuid-Afrika.

Er zijn ongeveer vijftig mensen op de been in Villa Lila, als het duo OIIO het podium betreedt. Twee jongemannen met gitaar die behoorlijk weten te verrassen. De ene gitarist speelt elektrisch, de andere akoestisch. Een goede combinatie, zo blijkt. Hetgeen ze spelen is behoorlijk nieuw; het valt niet echt binnen een stijl. Het is slechts te vergelijken met Johan Cruijff:

Deze singer-songwriters weten het singer-songwriterschap naar een hoger niveau te tillen. De rustige zang gecombineerd met onrustige begeleiding, maakt het tot een schitterend geheel. Ook komen er erg mooie, gevoelige nummers langs waarmee ze de zaal helemaal stil krijgen. Terwijl organisator Robin langs gaat met de collectebus - die eruit ziet als een afzichtelijke, veel te grote bloemenvaas - spelen de heren hun laatste nummers. OIIO gaat in het voorjaar een cd uitbrengen. Een moment om naar uit te kijken.

Dan is het de beurt aan His Band, een rockband in de kinderschoenen. Het is hun derde optreden sinds ze nog geen jaar geleden begonnen zijn. De schoolvrienden spelen rock in de meest eenvoudige vorm: simpel, snel en hard. Verrassend leuk is het keyboard met orgelgeluid in het eerste nummer. Dit zorgt voor een beetje meer kleur in de sound. Wat opvalt is dat de meeste nummers in hetzelfde tempo gespeeld worden. Een enkele keer weten ze het publiek wakker te krijgen door het tempo wat op te voeren.

De zanger/toetsenist/gitarist heeft er duidelijk zin in. Zijn gezichtsuitdrukkingen spreken boekdelen. Het valt echter op dat hij beter zingt als hij niet speelt. De Betuwse heren krijgen toch een daverend applaus van de toeschouwers. Dat is toch waar ze het voor doen. En ach, oefening baart kunst; als ze gewoon zo doorgaan met spelen wordt het alleen maar beter.

Na een korte pauze staat alweer de volgende band op het podium. Het is de alternatieve rockband Velcro Tapes. Vier heren en een dame zorgen voor een muur van geluid. Instrumentaal spelen ze de sterren van de hemel. Vooral de leadgitarist weet van wanten. Het vijftal speelt erg strak in de maat. Wat Velcro Tapes zo interessant maakt, is het feit dat het geheel nogal wazig klinkt, maar als je oplet hoor je dat er wel degelijk een goede structuur in zit.

Echter, niet alles is duidelijk: zingen ze nou in het Nederlands, of toch in het Engels? De zang is onverstaanbaar. Hopelijk hebben ze geen boodschap te vertellen, want dat zou nooit overkomen. De drummer van Velcro Tapes drumt als een houthakker: hij weet de vellen goed hard te raken. Toch is het zeker de moeite om nog eens een optreden te bezoeken, want ondanks de onduidelijke zang en de ‘lumberdrums’ is het een behoorlijk rockende band.