De eerste keer dat ik als aan de grond genageld naar een stem móest blijven luisteren was bij de Indische waterlelies in de Efteling. Ik hoorde - maar dat wist ik pas jaren later- de zangstem van Yma Sumac. Ik was zeven jaar oud. Twee jaar geleden overkwam het mij opnieuw, op de Affaire in Nijmegen. Het was de stem van Signe Tollefsen.
Wat heeft Signe gemeen met het sprookje van de Indische waterlelies? ‘Een stem die zo mooi is dat geen dichter het ooit zou kunnen beschrijven. Het was of alle nachtegalen van het oerwoud zich hadden verenigd in die ene wonderlijke stem: een stem die de macht had om ieder die het maar hoorde te betoveren’. Aldus het sprookje. Voor wie denkt dat dit wat vergezocht is: eindelijk is daar haar kersverse debuut-cd ‘Signe Tollefsen’, uitgegeven door CoraZong. Oordeel dus zelf.
In King of the Fire komen haar stembeheersing, stembereik en tekstuele zeggingskracht allemaal samen. Dat, in combinatie met een uitstekende techniek, vertelkunst en goed in het gehoor liggende melodielijnen, maken dat de doorbraak naar een groot internationaal publiek slechts een kwestie van tijd is. Verrassend dus om, met alle uitnodigingen die Signe krijgt, een optreden bij te wonen in de huiskamersetting van Red Shoe Sessions in Nijmegen.
Geïnspireerd door het Stukafest in Nijmegen, met een aantal informele optredens in studentenhuizen, gewoon in een intieme setting tussen de schuifdeuren zodat je de muziek uit de poriën kunt zien stromen, richtten Anne Hopman, Marta Boonstra en Niek Huijts Red Shoe Sessions op. Vijfentwintig mensen, meer kunnen er niet in. Heel kleinschalig dus, en dat is een mooi gebaar in een tijd waarin ‘minder voor meer’ steeds vaker regel is. Signe komt uitstekend tot haar recht in wat lijkt op een gezellig avondje met wat vrienden onder elkaar.
Haar optreden, met bijna alle nummers van haar cd, wordt afgewisseld met de act van eenmansformatie The Woodwards. Om beurten spelen de artiesten een aantal nummers. Waar Signe verhalen vertelt en haar eigen emoties verwoordt, deelt The Woodwards (Peter Schuyff) zijn kijk op situaties waarin hij zich bevindt zingzeggend en bijna fluisterend mee. Alle aandacht gaat naar de inhoud, en die is van ontroerend tot cynisch, tot komisch, tot hilarisch.
Schuyff begeleidt zichzelf -net als Signe- op gitaar, waarbij de tokkelende, bijna romantische aanslag richting geeft aan de soms klinische observaties van gebeurtenissen, die hem in een bepaalde positie brachten en waarover hij nu wil zingen. The Docter Just Laughed, Dead or Sleeping , I Wanna Woman: sex, drugs, rock ’n roll, maar dan op de dichterlijke wijze van Leonard Cohen, Nick Cave en Lou Reed.
Met enige regelmaat zullen er meer sessies georganiseerd worden met kwalitatief hoogstaande muziek tegen kostendekkende prijzen in een ruimte niet groter dan een huiskamer. Alle kaartjes zijn dus vrijwel meteen uitverkocht. De Red Shoe Sessions is iets om bij te wonen en niet verder te vertellen!