Om klokslag half 10 is het aan het Nijmeegse Intero om af te trappen op deze smurfavond. Geen blauwe mannetjes te zien overigens. Voor een redelijk volle zaal presenteert de nieuwe (ingekrompen) bezetting haar groovy metal(core) á la Machine Head, Pantera en Prong. In tegenstelling tot voorgaande jaren maakt de band tegenwoordig nog maar gebruik van één gitarist. Met dit idee in mijn achterhoofd sta ik dan ook ietwat sceptisch, doch benieuw voor het podium. Gelukkig bevestigt Intero vrijwel meteen dat dit geen gemis is, de band klinkt zelfs strakker dan voorheen. De zanger lijkt af en toe wat problemen te hebben met zijn stem, waardoor niet alle tekst gezongen wordt, maar dit is verder niet storend. Met een goed geluid knallen er in een krap half uurt lekker wegluisterende nummers uit de speakers, die eigenlijk ieder hoofd wel een beetje in beweging brengen. Helaas voor de band blijft het hierbij en volgt er verder weinig respons. Het luisterplezier was er in ieder geval.
Vervolgens de beurt aan een vrij nieuwe band: Lords Of The Junkyard. Een aantal van de leden hebben hun sporen reeds verdiend in Eyepatch. Het podium is aan de kleine kant en de zanger is dan ook het hele optreden tussen het podium en publiek te vinden. De band brengt een mix van stoner, rock, doom en hardcore. Een vrij aparte mix moet ik zeggen, die overigens wel aardig uitpakt. Over het algemeen rockt het lekker en lopen de nummers soepel over in een soort van breakdowns. Het publiek kijkt de kat uit de boom en reageert nogal lauwtjes. Dat het geluid bijna elk nummer slechter lijkt te worden werkt ook niet echt mee. Als de set zijn einde nadert en de nummers nog steeds hetzelfde trage tempo houden, komt de eentonigheid om de hoek kijken. Lords Of The Junkyard is echter absoluut een band met potentie: de leden beheersen hun kunstje, maar de set moet niet te lang duren.
Real Hate is terug van weggeweest en daar mogen we blij om zijn! Dat de old school NY hardcore nog steeds leeft in Nederland bewijzen deze heren. De muziek is doordrenkt met invloeden van bands als Madball, Agnostic Front en Biohazard en daar is natuurlijk niets mis mee. Met de typische schreeuw van de opgefokte zanger, melodieuze gitaar riffs en dansbare ritmesectie is Real Hate een band die het kunstje niet is verleerd en niet zou misstaan tussen grote bands uit het genre. Ondanks dat het geluid nog steeds niet je-van-het is, wordt het publiek iets losser maar blijft de respons nog steeds vrij matig. Wat toch wel jammer is, want volgens mij kan deze band er best een enorm feest van maken!
Maar waar waren nou die smurfen?