Terwijl de zondagmiddag verpest wordt door druilerig herfstweer maakt rock-‘n-roll-minnend Arnhem zich op voor een uitstekend georganiseerd psychobillyfeest in Willemeen: Sunday Psychout Fest.

Psychobilly is niet alleen een lust voor het oor, ook de ogen worden verwend. Dat betekent dat de heren hun kapsel in prachtige vetkuiven omgetoverd hebben, de tattoos extra glimmen  en dat de dames er met hun petticoats en stoere lederjackets op hun herfstbest uitzien.

Het uit Belgisch Limburg afkomstige the Black Cat Bone Squad opent klokslag vijf uur het festival in het café. Het trio speelt simpele rock-‘n-roll waarbij een hoofdrol is weggelegd voor de staande bas. Deze wordt niet alleen bespeeld maar ook bereden. De nummers stralen eenvoud uit maar zijn desondanks behoorlijk pakkend. Helaas slagen ze er niet om de vonk naar het publiek over te doen slaan. Het heilige vuur is er wel maar het smeult vooral.

Maar niet getreurd, de volgende band, de 101’s, staat reeds te trappelen van ongeduld in de grote zaal. Dit zijn nog echt een stel jonge honden. Ze razen en tieren over het podium alsof het geen enkele energie kost. Terwijl ze springen en rennen spelen ze een verdienstelijk potje punk-‘n-roll. Met de nadruk op het punkgebeuren. Twaalf rondes lang blijven deze jongens fier overeind. Wat een energie!

Noctophyle, uit Leiden, laat zien dat ook in psychobillyland de subtiliteit soms ver te zoeken is, want er wordt vol op los gehakt. En dat is jammer, want deze band heeft best wel wat te bieden. Ze beschikken namelijk over een uitstekende lead zanger die vanmiddag goed op dreef is. Alleen jammer dat het gitaarwerk nauwelijks boven de ritmesectie uitkomt. Een gemiste kans. Ondanks dat alles weten ze het publiek, gezien de reacties, toch aardig te vermaken.

In de bovenzaal staat inmiddels het Franse Lucky Devils in de startblokken. Bij festivals zorgt Willemeen er altijd voor dat het programma bijna naadloos in elkaar overvloeit door optimaal gebruik te maken van zowel het café als de grote zaal. Het betekent voor het publiek wel telkens verkassen maar de vaart blijft er zo goed in zitten. Dus tijd om je te vervelen is er  nauwelijks.

Lucky Devils beschikt over een goed op elkaar ingespeelde ritmesectie. Niet alleen dat, maar de bassist dingt ongetwijfeld mee naar de prijs van meest cool uitziende bassist van de dag. En de muziek? Wel, de Fransen blinken ook op dat gebied behoorlijk uit. Want zij zijn de eerste die de meute aan het dansen krijgt. Ze gebruiken daarvoor hun geheime wapen: een gastoptreden van een bevriende saxofonist.   

Ook onze oosterburen TheHeadlessHorsemen leveren een bijdrage aan het feestgebeuren. Maar liefst 500 kilometers hebben deze Duitse vrienden moeten reizen om ons een half uur van hun kunsten te doen genieten. Meestal heb ik wat moeite met Duitse bands en dat komt vooral door hun bijna lachwekkende wijze waarop ze in het Engels zingen. Maar TheHeadlessHorsemen laten deze middag zien dat ze gelukkig de bekende uitzondering op de regel zijn. Met een zanger die over door vele whiskeys en sigaren verpeste stembanden beschikt, hebben ze het juiste (zang)geluid dat bij hun perfect gespeelde rockabilly past.

Verder valt het heerlijk scheurende, soms bluesy gitaargeluid op. Het is niet wereldschokkend wat ze ons voorchotelen, maar het doet het herfstweer even vergeten. En als kers op de taart perst de gitarist er nog een solo uit terwijl hij de gitaar in zijn nek houdt. En het publiek vermaakt zich prima.

Als afsluiter van de dag staan The Griswalds/ The Bodybags op het affiche. Onder psychobillykenners hebben The Griswalds een zekere reputatie hoog te houden. De verwachtingen zijn dus hooggespannen. The Bodybags zijn ondertussen een aardig begrip in de regio geworden. Gestart wordt met een korte set met eigen nummers. Zoals we van ze gewend zijn, leveren ze ook vandaag weer een puike set af.

Na goed een kwartier kondigt Ramon aan dat ze verder gaan als de begeleidingsband van Gary, de excentrieke zanger van The Griswalds. Zo excentriek dat hij vlak voor de tour zijn hele band ontsloeg. Gelukkig waren The Bodybags bereid om in het ontstane gat te springe, zodat er toch nog getourd kon worden. Gary is niet alleen een bijzonder vermakelijke zanger, ook zijn tattoos mogen er wezen. Hij treedt op met ontbloot bovenlichaam zodat de enorme tattoo op zijn rug goed in het oog springt. En de muziek? Nou daarmee zit het wel goed want het publiek gaat volledig los bij zijn optreden.

En zo eindigde een koude herfstdag toch nog met een warm bad vol met spetterende rock-‘n-roll!