Bijna twee jaar geleden stond ze ook al eens in Camelot, toen nog als deelneemster aan het Gelders Singersongwriterfestival. En waar Nina van der Leest toen nog veel speelde met verschillende stijlen en invloeden, begint ze nu langzamerhand haar draai te vinden met een wat homogener totaalgeluid. Dat dit laatste nog een lopend proces is, wordt wel onderstreept in haar setopbouw vanavond. Aanvankelijk probeert ze ingetogen reflectie nog te combineren met poppy uitbarstingen, en maakt ze gretig gebruik van veel wisselingen in tempo en emotionele klankkleur. Deze tactiek werkt prima om de nodige oren gespitst te krijgen in het café, zeker als Nina in Loser geen tekstuele doekjes windt om de onwelkome affecties van een getrouwde man.

Het is echter pas als ze kiest voor een wat eenduidiger, donkerder geluid dat er een echte klik ontstaat met het publiek. Vanaf Tonight You’re On The Menu ontstaat er een spanningsboog die tot aan het einde van haar optreden wordt vastgehouden. Met minimale begeleiding trekt ze de luisteraars in haar wereld, waar het vaste, herkenbare thema van hartezeer op sobere wijze muzikaal wordt vormgegeven. Er gaat echter wel - net als bij pakweg Anna Ternheim en Lisa Germano - een troostende werking uit van het soms haast claustrofobische geluid. Nog geen magie over de hele set, maar Nina heeft andermaal weer een paar stappen vooruit gezet in haar ontwikkeling.

De gevoelige snaar heeft het Rotterdamse Yoshimi!, viermansband rond Niek Hilkmann, vanavond maar gewoon thuisgelaten. Waarschijnlijk deels ook door gebrek aan ruimte in de auto, want zo een beetje alles waar maar enigszins geluid uit komt, inclusief de halve Bart Smit, komt vanavond voorbij. Het is één grote circusparade van verbouwererende choreografie en luchtvoetig dichtgetimmerd lawaai. Het resultaat is een percussiegedreven explosie van uitgeschreeuwde mantra’s en overdonderende ritmes. Een beetje alsof Man Man een avondje de ritalin heeft laten staan en per ongeluk op een grote berg met suiker ingesmeerde instrumenten is gestuit.

Veel ruimte voor subtiliteit (ondanks de paar dozijn verschillende geluidseffecten per nummer) laat hun aanpak niet toe: in hun ruime trukendoos is nog geen ruimte voor een rem. Teksten zijn vanavond ook amper verstaanbaar, waardoor de oerkreten vooral dienen als een extra geluidseffect in de bonte kakafonie. Het aanstekelijk werkende enthousiasme zorgt er echter voor dat de heren daar makkelijk mee weg weten te komen. Voor liedjes met kop en staart moeten we elders kijken; Yoshimi! handelt live vooral in dominante, aanstekelijke grooves waarbij het moeilijk stilzitten is. En mocht iemand vooraf nog te kampen hebben gehad met een najaarsdipje, dan kan een half uurtje Rotterdamse ADHD-speeltuin al een hoop doen om dit als sneeuw voor de zon plaats te laten maken voor een brede grijns.